Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Μήνυμα Προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά για το νέο Έτος




Οι ευχές του νέου χρόνου είναι έθιμο αγάπης, γι αυτό και σας εύχομαι από καρδιάς:
Υγεία, Οικογενειακή Ευτυχία και προκοπή.
Για όλους τους Έλληνες και για τα αδέλφια μας στη Διασπορά.
Ξέρω ότι το 2009 υπήρξε δύσκολο για πολλούς.
Εύχομαι το 2010 να είναι καλύτερο για όλους. Σε κρίσιμους καιρούς, πολλοί φοβούνται το μέλλον.
Μην αφήσετε το φόβο να σκιάσει τις καρδιές σας. Να θυμάστε πάντα ότι το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν φανεί το πρώτο φώς!
Μέσα στο 2010 θα αρχίσει να φαίνεται φώς. Ελπίδα υπάρχει και το ξημέρωμα δεν αργεί.
Η Ν.Δ. στη νέα χρονιά θα δείξει το νέο πρόσωπό της, θα εμπνεύσει με τις προτάσεις της, θα σταματήσει όσα πρέπει να σταματήσει, θα προωθήσει όσα πρέπει να προωθήσει, και θα κερδίσει το στοίχημα για λογαριασμό της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, για λογαριασμό της Ελλάδας μας.
Γι αυτό και μη φοβάστε για την Ελλάδα. Έχει αστείρευτες δυνάμεις μέσα της.
Πιστέψτε στον εαυτό σας.
Πιστέψτε στις δυνατότητές σας.
Μετά την κρίση θα ανοίξει μια καινούργια, καλύτερη σελίδα για την Ελλάδα.
Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν.
Αισιοδοξία στις καρδιές. Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία για όλους.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Απόφαση του Προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά για τον ορισμό των επικεφαλής των Γραμματειών της Ν.Δ. και Συμβούλων του

Με απόφαση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά τοποθετούνται ως επικεφαλής των Γραμματειών της Ν.Δ. τα ακόλουθα στελέχη του Κόμματος:
1. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ
Γραμματέας: Ο κ. Κωνσταντίνος Κόλλιας, βουλευτής Κορινθίας
Αναπληρωτής: Ο κ. Στάθης Κωνσταντινίδης, βουλευτής Φλώρινας
2. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Γραμματέας: Ο κ. Παναγιώτης Σκανδαλάκης , καθηγητής Ιατρικής, πρώην υφυπουργός-πρώην βουλευτής
Αναπληρωτής: Ο κ. Άρης Τσατσούλης
3. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ
Γραμματέας: Η κα Κατερίνα Παπακώστα- Σιδηροπούλου πρώην βουλευτής
Αναπληρωτής:Η κα Χαρά Καραγιαννοπούλου
4. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΑΛΛΙΝΟΣΤΟΥΝΤΩΝ & ΕΙΔΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
Γραμματέας: Ο κ. Γεώργιος Αναγνωστάκος
Αναπληρωτής : Ο κ. Χρήστος Γιάνναρης , Οικονομολόγος
5. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΤΟΜΕΩΝ
Γραμματέας: Ο κ. Αθανάσιος Σκορδάς , Οικονομολόγος
Αναπληρωτές: Ο κ. Ευθύμιος Λυμπερόπουλος και ο κ. Στράτος Σιμόπουλος , επιχειρηματίας
6. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΕΩΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ – ΠΟΛΙΤΕΥΤΩΝ
Γραμματέας: Ο κ. Γεώργιος Καλαντζής , πρώην υπουργός- πρώην βουλευτής
Αναπληρωτής: Ο κ. Ιωάννης Σταθόπουλος , πρώην υφυπουργός- πρώην βουλευτής
7. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ
Γραμματέας: Ο κ. Γιάννης Μανώλης (έχει, ήδη, ανακοινωθεί)
Αναπληρωτής: Ο κ. Φίλιππος Ταυρής , συνδικαλιστικό στέλεχος
8. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ
Γραμματέας: Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος , βουλευτής Λάρισας (έχει, ήδη, ανακοινωθεί)
Αναπληρωτές: Ο κ. Δημήτριος Γαλαμάτης , πρώην βουλευτής
Ο κ. Παναγιώτης Λειβαδάς , Οικονομολόγος- Πολιτικός Επιστήμων- πρώην Γ.Γ. Ενημέρωσης
Ο κ. Σπήλιος Λιβανός, πρώην βουλευτής
9. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΚΛΟΓΩΝ
Γραμματέας: Ο κ. Επαμεινώνδας Λεκέας , Νομικός
Αναπληρωτής: Ο κ. Δημήτριος Κούκης , Νομικός
10. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Γραμματέας: Ο κ. Σταύρος Παπασταύρου
Αναπληρωτής: Ο κ. Στέφανος Αγιάσογλου
11. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Γραμματέας: Η κα Μαρία Κόλλια , βουλευτής Σερρών
Αναπληρωτής: Η κα Τέτα Διαμαντοπούλου
12. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
Γραμματέας: Ο Δρ. Μίλτος Βασιλόπουλος, Χημικός Μηχανικός- Ειδικός για θέματα Περιβάλλοντος
Αναπληρωτές: Η κα Λιάνα Γούτα , Χημικός Μηχανικός
Ο κ. Κωνσταντίνος Μπέσης
13. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ & Μ.Κ.Ο.
Γραμματέας: Η κα Φωτεινή Πιπιλή , βουλευτής Α΄ Αθηνών
14. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Γραμματέας: Ο κ. Θεόδωρος Σολδάτος , πρώην βουλευτής

Ο Πρόεδρος της Ν.Δ. τοποθετεί σε θέσεις Συμβούλων του:
ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ
τον πρώην Αντιπρόεδρο της Βουλής και πρώην υπουργό κ. Γεώργιο Σούρλα
ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
τον πρώην βουλευτή Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριο Σταμάτη

Με άλλη απόφαση του Προέδρου της Ν.Δ. τοποθετούνται:
Ο κ. Διαμαντής Βαχτσιαβάνος διευθυντής Διαγραμματειακού
Ο κ. Κωνσταντίνος Ζωντανός διευθυντής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Καλές Γιορτές

Ομιλία Προέδρου της Ν.Δ. στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2010




Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, οφείλω να μεταφέρω στο Σώμα, τη δική μας οπτική για τη σοβαρότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, την κριτική μας για τους αυτοσχεδιασμούς της Κυβέρνησης, την αντίθεσή μας στην πορεία που χάραξε, αλλά και τις δικές μας προτάσεις για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε…
Γιατί η Αντιπολίτευση έχει σοβαρές ευθύνες. Δεν βρίσκεται η υπευθυνότητά της «σε αναστολή», μέχρι να έλθει, πάλι, η σειρά της να κυβερνήσει.
Αν θέλουμε τους πολίτες ενεργούς, δηλαδή να συμμετέχουν στα κοινά - όχι απλώς να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια - τότε κατά μείζονα λόγο απαιτούμε κι από την Αντιπολίτευση να είναι υπεύθυνη κάθε μέρα, σε κάθε ζήτημα.
Όχι απλώς να καταγγέλλει τα πάντα και να περιμένει τη σειρά της να κυβερνήσει, συχνά για να κάνει η ίδια ότι κατήγγειλε προηγουμένως…
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Η συζήτηση που έγινε μέχρι τώρα, μου δίνει την αφορμή να ξεκινήσω με κάποιες καίριες πολιτικές επισημάνσεις: Ασφαλώς αναγνωρίζουμε την ανάγκη αυτοκριτικής από την πλευρά μας. Άλλωστε, πρώτος έκανε την αυτοκριτική του ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής. Κι επρόκειτο για μια αυτοκριτική δημόσια, απερίφραστη, και θαρραλέα… Και σήμερα ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας σας λέω κι εγώ, ότι ασφαλώς, και σφάλματα κάναμε, και παραλείψεις σημειώθηκαν. Όχι, όμως, του είδους εκείνου που να σας επιτρέπει, με πρωτοφανή αλαζονεία, να λέτε αυτό που ακούστηκε στην αίθουσα αυτή: ότι δήθεν η ΝΔ εγκατέλειψε το σκάφος πριν πέσει στα βράχια, πριν πέσει στον ύφαλο…!
Και ποιος τα λέει αυτά. Εσείς! Μα εσείς δεν ζητούσατε εκλογές πεισματικά; Εσείς δεν εκβιάσατε εκλογές, και μάλιστα με ένα πρόσχημα στα όρια της συνταγματικότητας; Εσείς δεν κατεβήκατε στις εκλογές, ψευδόμενοι ότι «λεφτά υπάρχουν»; Με αυτό το σύνθημα δεν πήρατε την εξουσία; Και τώρα κατηγορείτε εμάς ότι την πήρατε; Όταν το ΠΑΣΟΚ μιλά για «βράχια» και «υφάλους», καλά θα κάνει να είναι πολύ προσεκτικό. Γιατί δύο ύφαλοι σημαδεύουν τη δική του Πολιτική.
Έχει στις γραμμές του δύο σχολές σκέψεις: Του υπουργού του κ. Παπακωνσταντίνου και της υπουργού της κας. Κατσέλη. Κι όταν παίρνει πρωτοβουλίες ο κ. Παπακωνσταντίνου πέφτει πάνω στον ύφαλο Κατσέλη. Κι όταν παίρνει πρωτοβουλίες η κα. Κατσέλη πέφτει πάνω στον ύφαλο Παπακωνσταντίνου. Φυσικά δεν είναι κακό να υπάρχουν δύο ή και παραπάνω σχολές σκέψης σε ένα κόμμα ή σε ένα κυβερνητικό επιτελείο. Πολλές φορές αυτό μπορεί να αποδειχθεί και ωφέλιμο. Μόνο που εδώ υπάρχουν δύο προβλήματα:
• Πρώτον οι δύο αυτές σχολές σκέψης δεν είναι συμβατές, είναι αμοιβαία αποκλειόμενες. Ότι προωθεί η μία το αναιρεί η άλλη.
• Και δεύτερον, καθεμία απ’ αυτές είναι αδιέξοδη: Αν ακολουθήσουμε τη σχολή Παπακωνσταντίνου, πάμε για βαθιά ύφεση κι ακόμα μεγαλύτερο έλλειμμα και ακόμα μεγαλύτερο χρέος…
• Κι αν ακολουθήσουμε τη σχολή Κατσέλη, πάμε για εκτίναξη των spreads, των διαφορικών επιτοκίων επί του ελληνικού χρέους. Κι αυτό θα μας γονατίσει από άλλη πλευρά και για άλλους λόγους. Ο κ. Παπακωνσταντίνου παρακολουθεί μόνο τη λογιστική διάσταση του ελλείμματος και του χρέους. Πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα. Κι όταν με λογιστική οπτική προσπαθείς να μειώσεις τα ελλείμματα, δεν σε νοιάζει πώς θα τα κόψεις. Θεωρείς λογιστικά «ισοδύναμους» τρόπους, την αύξηση των φόρων και τη μείωση των δαπανών. Κι επειδή η μείωση των δαπανών είναι πολύ δύσκολη μέσα στις γνωστές συνθήκες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, ο ευκολότερος τρόπος είναι με την αύξηση των φόρων. Κι επειδή στην Ελλάδα υπάρχει πολύ μεγάλη βαθιά ριζωμένη φοροδιαφυγή, η αύξηση των φόρων τελικά γίνεται σε βάρος εκείνων που δεν μπορούν εύκολα να γλιτώσουν. Η λογιστική προσέγγιση γνωρίζει καλά δύο πράξεις: πρόσθεση και αφαίρεση. Και όταν δεν μπορεί να αφαιρέσει από δαπάνες, προσθέτει φόρους. Όμως η Οικονομική Επιστήμη κατανοεί ότι οι δύο αυτοί τρόποι – αύξηση φόρων ή μείωση δαπανών - δεν είναι ισοδύναμοι.
Γνωρίζει ότι τα δύο αυτά μεγέθη έχουν διαφορετική οικονομική συμπεριφορά και μάλιστα δυναμικά, σε βάθος χρόνου. Πώς όταν μειώνεις μια δαπάνη, η συνολική ζήτηση επηρεάζεται πολύ λιγότερο απ’ ότι αν μειώνεις μιαν άλλη δαπάνη. Κι όταν αυξάνεις κάποιους φορολογικούς συντελεστές, μπορεί να καταλήξεις με λιγότερα φορολογικά έσοδα. Γιατί θα μειωθεί η οικονομική δραστηριότητα, θα υπάρξει ίσως φυγή κεφαλαίων, θα ανέβουν τα επιτόκια, θα υπάρξουν λουκέτα στις αγορές και θα διογκωθεί η ανεργία. Αυτά τα δευτερογενή ή παραπληρωματικά αποτελέσματα δεν τα βλέπει η λογιστική προσέγγιση. Αλλά τα κατανοεί η Οικονομική Ανάλυση. Η κα. Κατσέλη, καταλαβαίνει ότι τα μέτρα που εισηγείται ο κ. Παπακωνσταντίνου έχουν πολύ αρνητικές παρενέργειες στην οικονομία. Εκείνο που δεν βλέπει η κα. Κατσέλη είναι ότι αν δεν κάνουμε από τώρα σοβαρές προσπάθειες μείωσης του ελλείμματος, τότε θα ανέβουν κι άλλο τα spreads των ελληνικών ομολόγων και θα έχουμε πολύ σύντομα, πολύ σοβαρές επιπτώσεις και στο δημόσιο χρέος μας και στο κόστος δανεισμού μας, και στις δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους όλα τα επόμενα χρόνια.
Έχουμε λοιπόν, δύο σχολές σκέψης στην Κυβέρνηση, καθεμία από τις οποίες βλέπει μια πλευρά της πραγματικότητας, όχι όλη την πραγματικότητα, καθεμία εκ των οποίων οδηγεί σε αδιέξοδα πολιτικής, και που μεταξύ τους είναι αλληλοαναιρούμενες. Εκείνο που θα προσπαθήσω να κάνω σήμερα, είναι να δείξω ότι υπάρχει λύση. Για την ακρίβεια θα μιλήσω για ένα μοντέλο διεξόδου από την κρίση. Ένα μοντέλο διεξόδου, με Σταθεροποίηση και Ανάπτυξη. Που δεν θα μας βυθίσει σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση προκειμένου να μας σταθεροποιήσει.. Και δεν θα επιδιώξει την Ανάκαμψη, αδιαφορώντας για τη Σταθεροποίηση, γιατί αν το κάνει, θα ακυρωθεί κάθε ανάπτυξη και θα καταλήξουμε στη χειρότερη δυνατή ύφεση. Εδώ τίθενται δύο ερωτήματα:
-> Μπορούμε να επιτύχουμε δημοσιονομική σταθεροποίηση χωρίς ύφεση;
-> Μπορούμε να μειώσουμε τα ελλείμματα και να αρχίσουμε να ανακάμπτουμε ταυτόχρονα; Μπορούμε! Κι αυτό θα προσπαθήσω να δείξω Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Για να επιτύχουμε δύο στόχους ταυτόχρονα χρειαζόμαστε δύο διαφορετικά «εργαλεία».
-> Χρειαζόμαστε μια πολιτική που μειώνει τολμηρά το έλλειμμα. -> Και για να αποφύγουμε την καθίζηση της οικονομίας, χρειαζόμαστε ταυτόχρονα αντισταθμιστικά μέτρα Ανάπτυξης χαμηλού ή μηδενικού δημοσιονομικού κόστους. Μπαίνω, λοιπόν, κατευθείαν στο θέμα: Μπορούμε να επιτύχουμε τη Σταθεροποίηση με μέτρα που διευρύνουν τη φορολογική βάση, μειώνουν τη φοροδιαφυγή και περιορίζουν τις σπατάλες. Και μπορούμε να επιτύχουμε ταυτόχρονα την Ανάκαμψη, με μέτρα που κινητοποιούν αδρανείς πόρους, χωρίς να ξοδεύει το κράτος ή με ελάχιστο δημοσιονομικό κόστος για το κράτος, προκειμένου να τονώσουμε την ενεργό ζήτηση. Και τα κάνουμε και τα δύο ταυτόχρονα. Ας τα πάρουμε ένα-ένα: • Στο πρώτο σκέλος της στρατηγικής μας, τη Σταθεροποίηση, δηλαδή τον περιορισμό του ελλείμματος: Είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε στις Βρυξέλλες και να δείξουμε ότι παίρνουμε μέτρα για δραστικό περιορισμό του ελλείμματος. Ποια μέτρα; Στα έσοδα, πρέπει να μεγαλώσουμε τη φορολογική βάση κι όχι να προκαλέσουμε ασφυξία στην Οικονομία με νέους φόρους. Αφήστε που αν αυξήσουμε τους φορολογικούς συντελεστές, πέραν των άλλων δεινών, μεγαλώνει και η «συναλλαγή» με τους εφοριακούς. Εκείνα που μπορούμε να κάνουμε άμεσα για να διευρύνουμε τη φορολογική βάση και να μειώσουμε τη φοροδιαφυγή είναι τα εξής: -> Να υιοθετήσουμε τεκμήρια κατανάλωσης.
Λογικά ασφαλώς. Γιατί κι εδώ, αν κάνουμε υπερβολές θα έχουμε αντίθετα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, είναι σφάλμα να θεωρούμε τεκμήρια τις πιστωτικές κάρτες. Οι πιστωτικές κάρτες επιτρέπουν την ηλεκτρονική καταγραφή των συναλλαγών και περιορίζουν την απώλεια εσόδων από το ΦΠΑ. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τη χρήση καρτών, για τις συναλλαγές, ώστε να μειώσουμε τις απώλειες του ΦΠΑ. -> Να υιοθετήσουμε, μετά, αντικειμενικά κριτήρια φορολόγησης μικρομεσαίων επιχειρήσεων κι ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτό το θέλουν κι οι ίδιες οι παραγωγικές τάξεις, γιατί τις απαλλάσσει από το κόστος συναλλαγής με τους εφοριακούς, αλλά κι από το κόστος τήρησης βιβλίων. -> Να πυκνώσουμε και να οργανώσουμε πολύ καλύτερα τις ηλεκτρονικές συγκρίσεις και επαληθεύσεις στοιχείων. Ώστε να γνωρίζουν οι συναλλασσόμενοι ότι μεγαλώνει η πιθανότητα να συλληφθεί η φορολογητέα ύλη που διαφεύγει. Όπως μεγαλώνει το κόστος και το ρίσκο της φοροδιαφυγής...
-> Τέλος, η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, απαιτεί αυστηρή τήρηση των νόμων. Κι όχι, για παράδειγμα, να ελέγχονται οι επίορκοι εφοριακοί από τους …συναδέλφους τους, όπως γίνεται σήμερα! Εδώ χρειάζεται δραστική παρέμβαση. Πείτε μας: απ’ όσους κατά καιρούς πιάστηκαν ως ύποπτοι συναλλαγής είτε από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ – ποιόν στείλαμε στη φυλακή ή έστω σπίτι του; Εδώ αν θέλετε συναίνεση για να εφαρμοστεί στα σοβαρά ο νόμος, θα την έχετε. Με αυτά τα μέτρα, μπορούμε να έχουμε αληθινή διεύρυνση της φορολογικής βάσης, χωρίς να επιβαρύνουμε περισσότερο τις επιχειρήσεις. Κι όταν αργότερα καταφέρουμε να μειώσουμε τους φορολογικούς συντελεστές, τότε θα επιταχύνουμε τη μείωση της φοροδιαφυγής και τη διεύρυνση των φορολογικής βάσης με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Να αντλούμε περισσότερα από το σύνολο της οικονομίας, επιβαρύνοντας λιγότερο κάθε επιχείρηση και κάθε νοικοκυριό.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μια μικρή παρένθεση: Κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχει ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες φορολογικός ανταγωνισμός. Πώς θα ανταγωνιστούμε άλλες χώρες, ιδιαίτερα γειτονικές, αν οι δικοί μας φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλοί και θέλουμε να τους αυξήσουμε κι άλλο, ενώ οι δικοί τους είναι χαμηλοί και όσο πάνε τους χαμηλώνουν περισσότερο; Ήδη πρέπει να προβληματίσει το γεγονός ότι με το που εξαγγείλατε τις προθέσεις του φορολογικού σας νομοσχεδίου, σημειώθηκε φυγή ρευστών κεφαλαίων από την Ελλάδα της τάξης των 5 δισεκατομμυρίων!
Αυτό ασφαλώς έπληξε τις τράπεζες. Κι αν συνεχιστεί, οι τράπεζες θα έχουν πρόβλημα με την κεφαλαιακή τους επάρκεια. Και θα ανέβει και το κόστος του χρήματος, δηλαδή τα επιτόκια. Κλείνω την παρένθεση… • Έρχομαι τώρα στην πλευρά των δαπανών: Μπορούμε να αρχίσουμε στα σοβαρά περιστολές στην τεράστια σπατάλη. Αυτό που ονομάζουμε σπατάλη του Δημοσίου στην Ελλάδα ωφελεί κατά κύριο λόγο τα υψηλά εισοδήματα, αυτά που δεν προσφέρουν άμεσα στην κατανάλωση. Επομένως οι περικοπές δεν θα επηρεάσουν τόσο δραστικά την ενεργό ζήτηση στην Οικονομία μας.
Πόση είναι η σπατάλη στην Ελλάδα; Η τελευταία ενδιάμεση Έκθεση της Τράπεζας Ελλάδος την υπολογίζει γύρω στο 30% των δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού. Χώροι όπως, η αλυσίδα διακίνησης φαρμάκων και υγειονομικών υλικών, η κακοδιαχείριση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σπατάλες στη λειτουργία Δημοσίων Επιχειρήσεων όπως ο ΟΣΕ, είναι λίγα μόνο παραδείγματα, αλλά με πολλά μηδενικά το καθένα. Ας υποθέσουμε ότι το ένα τρίτο περίπου μπορεί να εντοπιστεί κι απ’ αυτό τα μισά περίπου μπορούν άμεσα να περισταλούν. Μιλάμε για οικονομίες της τάξης των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ περίπου.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
-> Πρώτον, να τολμήσουμε τον Προϋπολογισμό μηδενικής βάσης. Ιδέα που είχα εισηγηθεί από αυτό το βήμα, ως ειδικός αγορητής του Προϋπολογισμού, επί υπουργίας του αείμνηστου Θανάση Κανελλόπουλου. Ήδη από το 1978…
-> Δεύτερον, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο μη μισθολογικό κόστος του δημοσίου: Δηλαδή το λειτουργικό κόστος πέρα από τους μισθούς. Εδώ υπάρχει τεράστια σπατάλη.
-> Τρίτον, να υποχρεωθούν πλέον όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί να καταθέτουν από το 2010 προϋπολογισμούς. Το είπε ο κ. Παπανδρέου και συμφωνώ. Αλλά το έχει νομοθετήσει και η Νέα Δημοκρατία κι έμεινε ανεφάρμοστο. Να δούμε γιατί έμεινε ανεφάρμοστο, τι αντιστάσεις υπήρξαν και πώς μπορούν να καμφθούν.
-> Τέταρτον, να βάλουμε ορκωτούς λογιστές να ελέγχουν την εκτέλεση προϋπολογισμού των δημοσίων οργανισμών ανά 6μηνο τουλάχιστον, ώστε να παρακολουθείται η εξέλιξη των περικοπών. Και να γίνονται διορθωτικές κινήσεις όπου χρειαστεί. Κάποια αντίστοιχα μέτρα συζητήσουμε και στο πρόσφατο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών για θέματα Διαφθοράς.
-> Πέμπτον, μια πολύ σημαντική πηγή σπατάλης εντοπίζεται από τις εκθέσεις των Διεθνών Οργανισμών και της Τράπεζας Ελλάδος στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είμαστε πρόθυμοι να στηρίξουμε δραστικά μέτρα ελέγχου της αλόγιστης σπατάλης. Εδώ αν εγγράψετε μείωση της τάξης του 10% νομίζουμε ότι θα την επιτύχετε. Κι εμείς θα είμαστε το πλευρό σας. Το οποίο σημαίνει ότι μπορείτε να εγγράψετε άλλο 1 με 2 δισεκατομμύρια ευρώ.
• Στον τομέα των εσόδων πρέπει επίσης να δείξουμε ότι παίρνουμε μέτρα άμεσης και κοστολογημένης απόδοσης. Τέτοια μέτρα μπορούν να είναι ειδικοί φόροι κατανάλωσης στα ποτά και τα τσιγάρα. Όχι, προς Θεού στα καύσιμα! Δεν αυξάνεις τη φορολογία της ενέργειας σε συνθήκες ύφεσης. Χώρια που ό,τι χρήματα δώσετε ως ενίσχυση στα ασθενέστερα εισοδήματα, θα τους τα πάρετε, έτσι, πίσω αμέσως. Φορολογείστε τα ποτά και τα τσιγάρα. Κι από κει μπορείτε να έχετε 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Αλλά όχι από τα καύσιμα.
Επίσης ξεχάστε τα μέτρα αύξησης των φορολογίας ακίνητης περιουσίας, αύξησης του τέλους μεταβιβάσεων ακινήτων, αύξησης του κόστους των γονικών παροχών και αύξησης των αντικειμενικών αξιών.
Για όνομα του Θεού, ξεχάστε τα… Αν επιμείνετε, δεν θα επιτύχετε αύξηση εσόδων, αλλά δυσανάλογα μεγαλύτερη μείωση συναλλαγών. Άρα μείωση εσόδων. Και μείωση της κατασκευαστικής δραστηριότητας. Δηλαδή αποθάρρυνση της επένδυσης στα ακίνητα. Άρα πολλαπλάσια μείωση εσόδων από ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος κλπ. Αν επιμείνετε, θα δώσετε τη «χαριστική βολή» σε ένα από τους βασικούς κλάδους που ακόμα μπορούν να παράγουν θέσεις εργασίας, εισόδημα, τζίρους και φορολογικά έσοδα. Είπαμε, συνοπτικά και ενδεικτικά, τι μπορείτε να κάνετε και πού θα σας στηρίξουμε. Και τι δεν πρέπει να κάνετε, και θα μας βρείτε απέναντι. Από το σύνολο αυτών των μέτρων κι από κάποια εξ εκείνων που ήδη παίρνετε, μπορούν να εξοικονομηθούν γύρω στα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ. Προσθέστε όσα θα εξοικονομηθούν σε πρώτη φάση από μια σοβαρά προσπάθεια διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, μιλάμε ρεαλιστικά για ένα συνολικό ποσό 12-13 δισεκατομμύρια ευρώ. Μιλάμε για ποσοστό της τάξης του 4-5% του ΑΕΠ. Κι είναι όλα μέτρα μόνιμου χαρακτήρα, άρα αποδεκτά και από τις Βρυξέλλες. Αλλά, κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι, είπαμε ότι η Σταθεροποίηση είναι μόνο το ένα από τα δύο απαραίτητα βήματα που μας χρειάζονται από σήμερα. Το άλλο είναι άμεσα μέτρα Ανάκαμψης, εκείνα, όμως, που έχουν μηδενικό ή πολύ χαμηλό δημοσιονομικό κόστος…
• Στο σκέλος της Ανάκαμψης, λοιπόν:
-> Το πρώτο είναι να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα ΕΣΠΑ, τα κοινοτικά κονδύλια. Μπορούμε μάλιστα για τον επόμενο χρόνο – κι ίσως για τον μεθεπόμενο – να μειώσουμε την εθνική συνεισφορά, με υπόσχεση να την αυξήσουμε αντίστοιχα μετά την κρίση. Οι κοινοτικές αρχές δεν έχουν αντίρρηση σε αυτό.
-> Καίρια σημασία έχουν και έργα παραχωρήσεων με αυτοχρηματοδότηση. Τα έργα αυτά δεν απαιτούν κονδύλια από το δημόσιο, αλλά πραγματοποιούνται με ιδιωτικά κεφάλαια, έναντι παραχώρησης δικαιωμάτων χρήσης μετά την περαίωσή τους. Είναι σημαντική πηγή ενίσχυσης της ενεργού ζήτησης, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και δημοσιονομικής στενότητας.
-> Επίσης έργα ΣΔΙΤ, Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου το Δημόσιο συμμετέχει με ακίνητη περιουσία και ο ιδιωτικός τομέας βάζει τα κεφάλαια, ώστε από την μικτή επιχείρηση να δημιουργείται κέρδος και για τους δύο. Το πραγματικό κέρδος εδώ είναι μεγαλύτερο από τη συμμετοχή του Δημοσίου, διότι υπάρχει το πρόσθετο έσοδο από ΦΠΑ, φόρους επί των κερδών, φόρους παραγόμενου εισοδήματος, ασφαλιστικές εισφορές στα Ταμεία κλπ.
-> Μετά, κίνητρα για στοχευμένη οικιστική ανάπτυξη, οικιστική βελτίωση, περιλαμβανομένης και της προσωρινής μείωσης, στη διάρκεια της κρίσης, των επιτοκίων για στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας. Ακόμα, εφαρμογή του προγράμματος για τη βελτίωση του θερμοδυναμικού αποθέματος κατοικιών. Σε αυτά τα προγράμματα, ακόμα κι αν υπάρχει μικρή επιδότηση του Δημοσίου, μέρος της επιδότησης αυτής επιστρέφει αμέσως με τη μορφή ΦΠΑ κλπ. Οπότε το δημοσιονομικό κόστος είναι χαμηλό. Και η πολλαπλασιαστική επίδραση στην Οικονομία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, πολύ μεγαλύτερη. Επί πλέον, πρωτοβουλίες που βελτιώνουν το επιχειρηματικό κλίμα άμεσα, φτιάχνουν την ψυχολογία και αναθερμαίνουν την Οικονομία.
Όπως: -> Να χρησιμοποιήσουμε τα υπόλοιπα 13 από τα 15 δισεκατομμύρια του πακέτου εγγυήσεων για την ενίσχυση της ρευστότητας της Οικονομίας, προκειμένου να ενισχυθεί η βάση των Μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Προσοχή, όμως, αυτό να γίνει με γνώμονα τα κριτήρια βιωσιμότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της κρίσης. Όχι να φτιάξουμε νέα γενιά προβληματικών επιχειρήσεων… -> Δεύτερον, να καλυφθούν αμέσως οι οφειλές του Δημοσίου πέρα από τις οφειλές του ΕΣΥ. Εν ανάγκη με κρατικά ομόλογα. Από αυτά τα μέτρα, μπορεί να αυξηθεί η συνολική ζήτηση και να δοθεί άμεσα ρευστότητα της τάξης των 25 δισεκατομμυρίων ή και παραπάνω. Κάτι τέτοιο θα δώσει ανάσες σε όλη την Οικονομία. Και θα επιτρέψει στην οικονομική δραστηριότητα να ανακάμψει χωρίς να επιβαρυνθεί το έλλειμμα. Με τη συνολική αυτή στρατηγική προβλέπεται μόνιμη μείωση του ελλείμματος κατά 4 με 5 μονάδες του ΑΕΠ, επιτυγχάνεται ανάπτυξη γύρω στο 1%, αλλά και αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας, με αύξηση της αξιοπιστίας μας και μείωση των spreads.
Σας παρέθεσα τους βασικούς άξονες αυτής της στρατηγικής:
-> Διευρύνουμε τη φορολογικές βάση, με αντικειμενικοποίηση κριτηρίων κι εφαρμογή των νόμων.
-> Μειώνουμε το έλλειμμα δίνοντας ανάσες στην οικονομία, όχι προκαλώντας της ασφυξία.
-> Μειώνουμε τις δαπάνες, κόβοντας τη σπατάλη, από την οποία επωφελούνται τα υψηλά εισοδήματα, όχι συμπιέζοντας τη μεγάλη μάζα νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, δηλαδή τη μεσαία τάξη που κρατά την αγορά ζωντανή.
-> Πείθουμε τις Βρυξέλλες και τις διεθνείς αγορές ότι κατανοούμε τη σοβαρότητα της κατάστασής μας, δεν προσπαθούμε να τους «ξεγελάσουμε». Γιατί όσο καθυστερούμε, τόσο πιο επώδυνα μέτρα θα αναγκαστούμε να πάρουμε αργότερα. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Η Κοινοβουλευτική συζήτηση για τον Προϋπολογισμό δεν είναι μόνο Οικονομική, δεν έχει μόνο τεχνικά χαρακτηριστικά. Είναι πρωτίστως Πολιτική! Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να απαντήσω σε μερικά πολιτικά ερωτήματα που τέθηκαν εδώ: • Στο ερώτημα για το έλλειμμα, οι αριθμοί, ευτυχώς, είναι σαφέστατοι. Το 2009 το έλλειμμα ξέφυγε ασφαλώς, αλλά δεν θα ξεπερνά το 9,7% του ΑΕΠ. Πιθανότατα είναι μικρότερο, στο 8,3-8,5%. Αλλά ακόμα κι αν δεχθούμε τα πιο επικαιροποιημένα στοιχεία, ακόμα κι αν δεχθούμε τους πιο αυστηρούς υπολογισμούς, δεν ξεπερνά με τίποτε το 9,7%. Ας δεχθούμε, λοιπόν, αυτό το επίπεδο. Από κει και ύστερα, εσείς το ανεβάσατε με λογιστικές αλχημείες. Μεταφέρατε φετινά έσοδα στην επόμενη χρονιά, μεταθέσατε δαπάνες της επόμενης χρονιάς φέτος (όπως για την εξόφληση χρεών των νοσοκομείων), μεταφέρατε εισπράξεις φετινές στο 2010. Κι έτσι το φουσκώσατε τεχνητά άλλες 3 ποσοστιαίες μονάδες, στο 12,7%. Αυτό κάνατε. Και το κάνατε και για να χτυπήσετε τη Νέα Δημοκρατία. Και για ένα λόγο ακόμα: Για να εμφανίσετε μια μικρή μείωση του ελλείμματος την επόμενη χρονιά - από 9,7% που το παραλάβατε στο 9,1% - ως δήθεν πολύ «μεγάλη βελτίωση»: Από το 12,7% στο 9,1%.
Δηλαδή ως βελτίωση εξαπλάσια της πραγματικής! Αυτή η λαθροχειρία που κάνατε μάλλον είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι σας αναφέρω εδώ. Γιατί στο σχετικό Πίνακα που σας κατέθεσε ο εισηγητής μας ο κ. Κεφαλογιάννης καταγράψαμε μόνο τα μεγάλα κονδύλια από τις ταχυδακτυλουργίες σας, όπως τα Νοσοκομεία. Αλλά υπάρχουν και άλλα μικρότερα. Εντοπίσαμε αν και δεν προσμετρήσαμε μερικά κι απ’ αυτά τα μικρότερα, όπως η μετάθεση του φόρου για τα σκάφη, από τη φετινή χρονιά στην επόμενη. Προσέξτε: διατηρήθηκε τελικά ο φόρος. Αλλά όσοι δεν τον είχαν καταβάλει ήδη ειδοποιήθηκαν να τον καταβάλουν - αν είναι δυνατόν - τον ερχόμενο Μάρτιο! Πάρτε και το σχετικό Νόμο σας. [Σημείωμα 1] Αλλά ευθύνεστε και για ένα λόγο παραπάνω: Δέστε εδώ ένα συγκριτικό πίνακα της κίνησης δημοσιονομικών λογαριασμών μέσα στην τρέχουσα χρήση του 2009. Οι αριθμοί κραυγάζουν από μόνοι τους.
Ο τακτικός προϋπολογισμός στο φετινό εννεάμηνο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου, δηλαδή στη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έχει μια υστέρηση εσόδων ως προς την περασμένη χρονιά κατά 3,4%. Στο επόμενο δίμηνο της δικής σας διακυβέρνησης Οκτωβρίου-Νοεμβρίου έχει υστέρηση εσόδων 13,2%! Τετραπλάσια! Στο εννεάμηνο της δικής μας διακυβέρνησης οι δαπάνες δημοσίων επενδύσεων αυξήθηκαν σε σχέση με τη προηγούμενη χρονιά κατά 19,25%. Στο δίμηνο που αναλάβατε εσείς οι δαπάνες δημοσίων επενδύσεων έπεσαν κατά 83,9%! Ουσιαστικά πάγωσαν τα έργα! [Πίνακας 2] Και να σκεφτείτε ότι είχατε υποσχεθεί ότι με το που θα αναλάβετε θα υπάρξει αληθινή «αναθέρμανση» της Οικονομικής δραστηριότητας. Και αντί «αναθέρμανσης» ενέσκηψε «παγετός»! Και πώς να μην υπάρξει; Αφού ούτε Γενικούς Γραμματείς ορίσατε, ούτε τις αρμοδιότητες υφυπουργών προσδιορίσατε ακόμα... Αλήθεια μπορείτε να μας πείτε σήμερα το όνομα του Γενικού Γραμματέα Επενδύσεων; Γεννήθηκε, λοιπόν, και μια διόγκωση ελλείμματος λόγω της διοικητικής παράλυσης που έφερε η ανάληψη της διακυβέρνησης από σας και τα πολύ χαμηλά ανακλαστικά που επιδείξατε ως τώρα. Και για όλες αυτές τις αδυναμίες σας επιμένετε να κατηγορείτε τη Νέα Δημοκρατία…
• Στο ερώτημα γιατί ξέφυγε το έλλειμμα φέτος και ποιος ευθύνεται η απάντηση είναι απλή: Η διεθνής κρίση χτύπησε όλες τις χώρες. Τις υπερχρεωμένες, όπως η Ελλάδα, ακόμα περισσότερο. Σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης το έλλειμμα ξέφυγε. Πολύ περισσότερο απ’ όσο το είχαν προβλέψει πέρσι τέτοιο καιρό, στον Προϋπολογισμό τους. Περισσότερο ακόμα κι απ’ όσο το υπολόγιζαν πριν λίγους μήνες. Το ίδιο ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, στο μέσο όρο της Ευρωζώνης το έλλειμμα ξέφυγε κατά 6 ποσοστιαίες μονάδες και κάτι σε σχέση με τα προ της κρίσης επίπεδα. Από 0,5% του ΑΕΠ στο 6,5% του ΑΕΠ. Στην Ελλάδα ξέφυγε το ίδιο περίπου, επτά μονάδες παρά κάτι: Από τις 3 ποσοστιαίες μονάδες περίπου, το 2007 στο 9,7% φέτος με όλες τις δικές σας αδυναμίες του τελευταίου τριμήνου να προσμετρώνται σε βάρος μας… Έχει ευθύνη η ελληνική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που της ξέφυγε το έλλειμμα; Αναμφίβολα έχει. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι δεν τα πήγε χειρότερο ούτε καλύτερα απ’ ότι ο μέσος όρος των κυβερνήσεων της ευρωζώνης. Ορίστε και ο σχετικός Πίνακας που το αποδεικνύει [Πίνακας 3] • Στο ερώτημα γιατί ανέβηκε το spread, δηλαδή τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, η απάντηση είναι ακόμα σαφέστερη:
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη χώρα, τα spreads ήταν πολύ χαμηλά μέχρι που χτύπησε η διεθνής κρίση. Ως τα μέσα του 2008 δεν ξεπερνούσαν τις 30-40 μονάδες βάσης. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν τα πήγαινε άσχημα η διαχείριση ελλείμματος χρέους ως τότε από τη διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό τουλάχιστον αποτιμούσαν τότε οι αγορές… Όταν χτύπησε η κρίση τα spreads επί των κρατικών ομολόγων ανέβηκαν απότομα στις περισσότερες χώρες με βαρύ φορτίο χρέους. Κι έτσι τον περασμένο Φεβρουάριο τα ελληνικά spreads ξεπέρασαν τις 300 μονάδες!
Όμως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατάφερε να τα αποκλιμακώσει στη συνέχεια. Και μετά τα διορθωτικά μέτρα που πήρε στα τέλη Ιουνίου τα spreads υποχώρησαν στις 120 μονάδες Τον Οκτώβρη όταν έγιναν οι εκλογές εκεί ήταν περίπου, στις 130 μονάδες. Κι όταν λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε διψήφιο έλλειμμα, τα spreads δεν αυξήθηκαν παρά ελάχιστα, έφτασαν στις 135 μονάδες κι εκεί παρέμεναν για εβδομάδες. Οι αγορές δεν ανησυχούσαν ακόμα, ιδιαίτερα… Όμως όταν πέρναγε ο καιρός και δεν ανακοινώνονταν μέτρα από την Ελληνική κυβέρνηση, κι όταν αυτά που ανακοινώνονταν το πρωί διαψεύδονταν ή άλλαζαν ως το βράδυ, όταν δημιουργήθηκε αβεβαιότητα για τις προθέσεις της κυβέρνησης να ελέγξει το χρέος και το έλλειμμα κι άρχισαν οι υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, τότε – και μόνον τότε - άρχισαν να σκαρφαλώνουν τα spreads.
Ξεπέρασαν τις 200 μονάδες κι ύστερα ξεπέρασαν και τις 250 μονάδες βάσης. Επί των ημερών σας, κι εξ αιτίας της αβουλίας σας και της παντελούς έλλειψης οποιουδήποτε σχεδίου… Αλλά αυτή η αβουλία σας έχει κόστος: Πόσο θα κοστίσει; Αν δεν πείσετε τις διεθνείς αγορές, κι αν δεν αποκλιμακωθούν τα spreads σύντομα, αν μείνουν δηλαδή στα σημερινά τους επίπεδα, αυτό θα στοιχίσει στον Έλληνα φορολογούμενο τον πρώτο χρόνο γύρω στο 1 δισεκατομμύριο. Και περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Διότι με τα τεχνάσματα που κάνατε και φουσκώσατε το έλλειμμα, δεν λάβατε υπ’ όψιν τις διεθνείς αγορές.
Οι οποίες σήμερα σας λένε το εξής:
-> Αν πράγματι έχει έλλειμμα που φτάνει το 12,7%, τότε οφείλετε να λάβετε έκτακτα μέτρα, αντίστοιχα με αυτά που έλαβε η Ιρλανδία, που κι αυτή είχε έλλειμμα φέτος, της τάξης του 12,5%. Μόνο που της Ιρλανδίας ήταν πραγματικό, όχι «μαγική εικόνα»…
-> Αν πάλι το πραγματικό φετινό σας έλλειμμα είναι 9,7%, όπως φαίνεται πολύ πιθανότερο, τότε πρέπει να το μειώσετε πολύ περισσότερο την επόμενη χρονιά, να το πάτε περίπου ως 6, όχι μόλις στο 9,1%. Άρα πάλι πρέπει να λάβετε περισσότερα μέτρα. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να πάρετε δραστικά μέτρα! Πράγμα που δεν το κάνετε, σας τιμωρούν οι αγορές, υποβαθμίζουν συνεχώς την Ελλάδα και μας στοιχίζει όλο και περισσότερο ο μελλοντικός δανεισμός μας. Κι αντί μέτρων, εμείς είχαμε αψυχολόγητες Πρωθυπουργικές δηλώσεις για μια Οικονομία στην «εντατική» ή «υπό χρεοκοπία»! Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, • Όχι δεν φταίει μόνο η διεθνής κρίση. Φταίει και το γεγονός ότι μας βρήκε, ως χώρα, υπερχρεωμένους. Στο ερώτημα πώς δημιουργήθηκε το δυσβάστακτο χρέος οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Ποιος δημιούργησε αυτή την υπερχρέωση;
Προσέξτε: Όταν πρωτο-ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, το χρέος της χώρας ήταν μόλις 28,6% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα ήταν από τις λιγότερο χρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Το 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ έχανε την εξουσία, το χρέος είχε φτάσει στο 70%! Μέσα σε οκτώ χρόνια είχε αυξηθεί σχεδόν δυόμισι φορές! Κι ύστερα το ’93, επί διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, έφτασε το 110%! Αλλά αυτό συνέβη, γιατί στο μεταξύ κατέπεσαν οι εγγυήσεις του δημοσίου, για δάνεια που είχαν συναφθεί πριν το 1989, από ΔΕΚΟ και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κι έτσι τα «θαλασσοδάνεια» που πάρθηκαν από το ευρύτερο δημόσιο τομέα επί εποχής ΠΑΣΟΚ κατέπεσαν και «χρεώθηκαν» στη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας της περιόδου 1990-93. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ καταχρέωσε τη χώρα. Τι απέγινε μετά; Πολύ απλά, η επόμενη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να μειώσει το χρέος αισθητά. Το χρέος σταθεροποιήθηκε πάνω από το 100%. Τελικά η Νέα Δημοκρατία το παρέλαβε εκεί, γύρω στο 105%. Στη συνέχεια οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας κατάφεραν να κατεβάσουν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 95% το 2007.
Κι όταν χτύπησε η διεθνής κρίση ανέβηκε και πάλι στο 112%. Δεν ήλθα για να ωραιοποιήσω τίποτε. Πράγματι, από το 2004 ως το 2007 η Νέα Δημοκρατία μείωσε το χρέος ως ποσοστό, αλλά το αύξησε ως απόλυτο μέγεθος. Πόσο το αύξησε ως ποσό; Γύρω στα 90 δισεκατομμύρια ευρώ! Που όμως διατέθηκαν αυτά τα 90 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε τέσσερα χρόνια; Στους τόκους του δανεισμού που παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ. Στις πληρωμές εξοπλιστικών προγραμμάτων που είχαν κάνει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Σε χρέη Δημοσίων Οργανισμών που παρέλαβε η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως τα Νοσοκομεία. Και στην αποπληρωμή συμβάσεων για τα Ολυμπιακά έργα. Μέχρι που ήλθε η κρίση, η διαχείριση των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας δεν προσέθεσε ούτε ένα ευρώ στο χρέος!
Όσα δανείστηκε ήταν για να καλυφθούν υποχρεώσεις και να εξυπηρετηθούν πληρωμές που είχαν αναληφθεί επί των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Θέλει θράσος απίστευτο, να έρχονται εκείνοι που ξεκίνησαν αυτό το φαύλο κύκλο ελλειμμάτων-χρέους, και να κατηγορούν εμάς ότι δεν καταφέραμε να το σταματήσουμε. Αυτοί που έβγαλαν από το κλουβί το «τέρας» των ελλειμμάτων και του χρέους, να καταγγέλλουν όσους δεν κατάφεραν να νικήσουν το «θεριό». Ναι, πράγματι: Δεν καταφέραμε να το νικήσουμε. Όπως δεν τα καταφέρατε ούτε κι εσείς. Κι ας ήταν δικό σας δημιούργημα. Κι ας είχατε πολλαπλάσιο χρόνο στη διάθεσή σας για να το μειώσετε…
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σε ένα περιβάλλον γκρίζο και σε μια ατμόσφαιρα βαριάς απαισιοδοξίας, θέλουμε να δώσουμε ένα μήνυμα Ελπίδας και Προοπτικής. Μη τη φοβάστε την Ελλάδα. Έχουμε τεράστιο αναξιοποίητο δυναμικό ανταγωνιστικότητας. Ουσιαστικά εκμεταλλευόμαστε ελάχιστα μόνο από τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα!
Μια χώρα που υπό-απασχολεί τόσο μεγάλο μέρος του δυναμικού της, έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης, αν εξαλείψει τις στρεβλώσεις της. Έχουμε, λοιπόν, μεγάλα περιθώρια να κάνουμε στροφή στην παραγωγή και στροφή στην ποιότητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο. Και δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Γύρω μας, μας ανταγωνίζονται πολλοί άλλοι. Σε αυτό τον αγώνα επιβίωσης πρέπει να τα καταφέρουμε. Πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί!
Είναι τα περιβόητα «τρία Άλφα»: -> Πρώτο άλφα:
Ανταγωνιστικότητα. Και μάλιστα Ανταγωνιστικότητα παντού. ->
Δεύτερο άλφα: η Ανάπτυξη.
-> Τρίτο άλφα: η Απασχόληση: Γιατί ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα φέρνει μακροχρόνια άνοδο της απασχόλησης Που αποτελεί και τον ταχύτερο «μηχανισμό διάχυσης» των ευκαιριών και του εισοδήματος από την ανάπτυξη στην κοινωνία. Και τροφοδοτεί, με τη σειρά της περισσότερη ανάπτυξη, περισσότερη κατανάλωση, περισσότερη αποταμίευση, περισσότερη επένδυση.
Κι έτσι η Ανάπτυξη γίνεται αυτοτροφοδοτούμενη. Δηλαδή διατηρήσιμη και αειφόρος Ανάπτυξη. Δέστε ένα κλάδο που αποτελεί αληθινό «χρυσωρυχείο» για την Ελλάδα. Όχι σήμερα, εδώ και αιώνες. Την Ναυτιλία! Εδώ οι Έλληνες έχουν τα πρωτεία στην ανταγωνιστικότητα διεθνώς. Η Ναυτιλία προσφέρει περί το 10% του ΑΕΠ. Προσφέρει πόρους ανάπτυξης σε εύκολους και δύσκολους καιρούς. Κυρίως σε δύσκολους… Όμως, ακόμα και το υπουργείο Ναυτιλίας το καταργήσατε. Όπως καταργήσατε και το υπουργείο Τουρισμού. Οι δύο κλάδοι που μαζί προσφέρουν πάνω από το 30% του ΑΕΠ, δεν έχουν υπουργεία. Και οι υποθέσεις τους σήμερα καρκινοβατούν στο γραφειοκρατικό χάος… -> Υπάρχει και μια τελευταία προϋπόθεση: Η κοινωνική συνοχή. Που δεν είναι μόνο η προστασία των εισοδηματικά ασθενέστερων. Ασφαλώς σε αυτούς οφείλουμε τη στήριξη στις δύσκολες στιγμές, αλλά οφείλουμε κάτι παραπάνω: τις ευκαιρίες, για να πάψουν να είναι «ασθενείς» κοινωνικές τάξεις. Τους οφείλουμε όχι μόνο «προστασία» από τη φτώχεια μέσα στην οποία ζουν, αλλά ευκαιρίες για να βγουν οριστικά από τη φτώχεια.
Γι’ αυτό και η Νέα Δημοκρατία προτάσσει τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, μακριά από τον ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό. Και πέρα από τους ασθενέστερους, δίνουμε έμφαση στη μεσαία τάξη, στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους αγρότες, στους νέους επιστήμονες. Σε αυτούς όλους πρέπει να δοθούν οι ευκαιρίες, να βγάλουν την οικονομία από την κρίση. Α
κόμα, «κοινωνική συνοχή» σημαίνει και ενίσχυση των ψυχικών δεσμών κοινότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών. Ενίσχυση της ταυτότητας του λαού, ενίσχυση της υπερηφάνειας του για το παρελθόν του και το παρόν του, ενίσχυσης της αισιοδοξίας για το μέλλον του.
Και μια που μιλάμε για ενίσχυση της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, προσέξτε το θέμα της μετανάστευσης. Κατ’ αρχήν οφείλουμε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στους νόμιμους και τους λαθρομετανάστες. Δεν πρέπει να τους ταυτίζουμε. Οι νόμιμοι βγάζουν άξια το ψωμί τους και προσφέρουν στην Ελληνική Κοινωνία. Οι παράνομοι αποτελούν πρόβλημα. Όχι μόνο σε μας. Όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θεωρούν τη λαθρομετανάστευση πρόβλημα Ύστερα το πρόβλημα των νομίμων μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία, δεν είναι απλά ζήτημα πολιτογράφησής τους. Είναι και θέμα αφομοίωσής τους στο σώμα και τον πολιτισμό της χώρας. Των ίδιων και, κυρίως, των παιδιών τους που γεννήθηκαν εδώ. Μην παίρνετε νομοθεσίες άλλων χωρών και τις μεταφέρετε αποσπασματικά στην Ελλάδα. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, η πολιτογράφηση των παιδιών των μεταναστών που γεννιούνται εκεί είναι αυτόματη, αλλά μόνον αν οι γονείς τους είναι νόμιμοι. Αλλά για να πολιτογραφηθούν οι γονείς τους πρέπει να περιμένουν χρόνια και να δώσουν κι εξετάσεις γλώσσας, γνώσης της ιστορίας της χώρας και στάθμισης της ψυχολογικής τους ένταξης. Στη Γερμανία, τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να γίνουν Γερμανοί πολίτες αφού ταυτόχρονα απορρίψουν την ιθαγένεια από τη χώρα καταγωγής των γονιών τους. Έτσι κι αλλιώς, παντού φροντίζουν στα παιδιά που γεννιούνται να παίρνουν την εθνική συνείδηση της χώρας, κυρίως μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Στη Γαλλία ιδρύουν σήμερα υπουργείο Εθνικής Ταυτότητας και Μετανάστευσης, ακριβώς γι’ αυτό. Στη Βρετανία το Κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα που βρίσκεται στην Κυβέρνηση ανακάλυψε τελευταία την ανάγκη ενσωμάτωσης των μεταναστών και των παιδιών τους στη έννοια της «βρετανικότητας». Μην μετατρέψετε ένα δύσκολο ζήτημα σε μια απλή γραφειοκρατική διαδικασία. Το λάθος αυτό το έκαναν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το μετανιώνουν σήμερα και το αλλάζουν…
Μην προχωρήσετε σε άκριτη μαζική νομιμοποίηση χωρίς τις προϋποθέσεις που βάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελάτε πρώτα να συζητήσουμε χωρίς βιασύνη τα κριτήρια, ώστε να προστατέψουμε και τους έντιμους μετανάστες και την αφομοίωσή τους με κοινωνική συνοχή. Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Συμφωνούμε όλοι, ότι η Οικονομία είναι πρωτίστως θέμα ψυχολογίας. Κι αυτή την ψυχολογία πρέπει να την αλλάξουμε. Όχι μόνο την ψυχολογία της Οικονομίας, αλλά και την ευρύτερη ψυχολογία της κοινωνίας. Γιατί λαός που δεν αισιοδοξεί για το μέλλον του, που δεν αγαπά τον τόπο του και δεν είναι υπερήφανος για τον εαυτό του, δεν επενδύει, δεν σέβεται το περιβάλλον του, δεν διακρίνεται σε κανένα πεδίο της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας παρά μόνο στο εύκολο κέρδος. Και μια που μιλάμε για Περιβάλλον, η προστασία του δεν εξαντλείται απλώς στο να εγκαταστήσουμε κάποιες ανεμογεννήτριες. Γιατί η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» δεν αρκεί να είναι «πράσινη». Πρέπει να είναι και «ανάπτυξη». Κι όταν παράγουμε Ενέργεια από Ανανεώσιμες πηγές με πολλαπλάσιο κόστος απ’ ότι με συμβατικές πηγές, τότε δεν παράγουμε ανάπτυξη - ούτε πράσινη ούτε άλλου χρώματος. Παράγουμε προβληματικές επιχειρήσεις και γκρίζα χρέη. Θέλουμε πράγματι την προστασία και την αξιοποίηση του περιβάλλοντος. Θέλουμε μιαν ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, αλλά και βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Δεν θέλουμε ανταγωνιστικότητα που καταστρέφει το περιβάλλον. Δεν θέλουμε περιβαλλοντικά έργα χωρίς ανταγωνιστικότητα. Θέλουμε και τα δύο. Και το ελληνικό περιβάλλον επιτρέπει να συνδυάσουμε και τα δύο. Αυτό εμείς δεν το ονομάζουμε «πράσινη ανάπτυξη».
Το ονομάζουμε Αειφορία. Όπου συνδυάζεται η περιβαλλοντική προστασία με την ανταγωνιστικότητα. Και αξιοποιούνται, πολύ ευρύτερα, οι συνέργειες όλων των κλάδων, ώστε η ανάπτυξη του ενός να συμπαρασύρει τους άλλους, χωρίς να ανατρέπονται ισορροπίες, περιβαλλοντικές και όχι μόνο. Γιατί κοιτάξτε – επιμένω: Λαός που δεν αγαπά τον τόπο του και δεν είναι υπερήφανος για τον εαυτό του, δεν νοιάζεται για τα παιδιά του, δεν τους ενσταλάζει υπερηφάνεια, αρχές και αξίες που δίνουν νόημα στη ζωή, περιορίζεται στην επιβίωση όσο πιο εύκολα, άκοπα και ανώδυνα μπορεί. ¨ Αναζητά «προσωπικές λύσεις», όχι «συνέργειες». Λαθροβιώνει, δεν δημιουργεί. Καταναλώνει το μέλλον των παιδιών του, δεν παράγει πλούτο. Κατακερματίζεται συνεχώς, δεν ενώνεται, δεν «κοινωνεί». Παύει να είναι «λαός». Και μετατρέπεται σε ετερογενή πληθυσμό…
Στις δυσκολίες κερδοσκοπεί ή παραδίδεται. Και στις καλές εποχές «επωφελείται», δεν αναπτύσσεται.
Πρέπει να δώσουμε στον Ελληνικό λαό, ξανά την αισιοδοξία και την υπερηφάνεια που έχει παραδοσιακά. Να απελευθερώσουμε το «δαιμόνιό» του, που μεγαλουργεί παντού στον κόσμο και μαραζώνει μόνο στην πατρίδα του! • Σε ό,τι αφορά την εξωτερική Πολιτική δεν αναφέρω εδώ ξανά τις «κόκκινες γραμμές μας». Τις γνωρίζετε όλοι και στα Ελληνοτουρκικά, και στο Σκοπιανό και στην Κύπρο.
Θέλω μόνο τρία πράγματα να σημειώσω:
-> Πρώτον, στην Κύπρο, υποστηρίζουμε μια λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά και σύμφωνη με το κοινοτικό κεκτημένο. Σας θυμίζω ότι το, αλήστου μνήμης, Σχέδιο Ανάν δεν είχε καμία σχέση με το Κοινοτικό κεκτημένο. Κι αν τέτοιο ή ανάλογο μας φέρουν πάλι, να το ξέρουν από τώρα, ότι και το καινούργιο θα πάει να συναντήσει το παλιό: Στο καλάθι των αχρήστων! Και δεν θα το απορρίψουμε εμείς. Θα το απορρίψει ο ίδιος ο Κυπριακός Ελληνισμός, όπως και το προηγούμενο.
-> Δεύτερον, εκφράζω από τη θέση αυτή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, την πλήρη συμπαράσταση όλων των Ελλήνων. Μας συγκλόνισε η δραματική δήλωσή του από την Κωνσταντινούπολη: το «Με σταυρώνουν»! Ίσως στην Άγκυρα να έχουν παρεξηγήσει την πολιτική μας ως αδυναμία. Αν αυτό συμβαίνει, κάνουν λάθος! Μεγάλο λάθος… Γιατί πολλές ευρωπαϊκές χώρες, είτε απορρίπτουν είτε προβληματίζονται για την Ευρωπαϊκή προοπτική της Άγκυρας.
Και κάτι τελευταίο εδώ:
Όταν μιλάμε για «κόκκινες γραμμές» στην Εξωτερική Πολιτική, εννοούμε τις έσχατες γραμμές υποχώρησής μας σε κάποιο μεγάλο θέμα. Αλλά η Εξωτερική Πολιτική δεν αφορά μόνο τις «κόκκινες γραμμές», αφορά πρωτίστως και της «γαλάζιες γραμμές»: Δηλαδή τις μέγιστες ρεαλιστικές επιδιώξεις μας! Τι θέλουμε, ποιο ρόλο διεκδικούμε για την Ελλάδα στον υπόλοιπο κόσμο και σε κάθε ξεχωριστό τομέα. Και πώς οι επιδιώξεις μας στην Εξωτερική Πολιτική συνδέονται με την Ανάπτυξη, τη σταθερότητα της δημοκρατίας μας και την ευημερία του λαού μας. Όπως για παράδειγμα, οι στοχεύσεις της οικονομικής μας διπλωματίας. Ή ενεργειακή προοπτική της Ελλάδας ή η καλύτερη αξιοποίηση της παρουσίας των Ελλήνων της Διασποράς.
Εξωτερική πολιτική είναι αυτή η δυναμική ισορροπία ανάμεσα στις «κόκκινες» και τις «γαλάζιες» γραμμές. Κι εμείς τις «γαλάζιες» γραμμές τις έχουμε παραμελήσει τελείως. Κάποτε πρέπει να τις συζητήσουμε. Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα που καθορίζουν τη ζωή μας μερικές παρατηρήσεις ακόμα: Όταν καθημερινά μικρές ομάδες μπορούν να παραλύουν τα εμπορικά κέντρα των πόλεων, για ποια ανάπτυξη συζητάμε; Και τι Προϋπολογισμό πασχίζουμε να ψηφίσουμε για να ξεπεράσουμε τις Συμπληγάδες του χρέους και των ελλειμμάτων;
Όταν, όπως εξομολογήθηκε μόλις προ ημερών, ο σημερινός Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, το 12% των δημοσίων δαπανών για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα πηγαίνουν κάθε χρόνο στην αποκατάσταση των ζημιών από τις καταστροφές και τις λεηλασίες «εξω-πανεπιστημιακών» που έχουν καταλάβει τα Πανεπιστήμια, για ποια ακριβώς Οικονομία, για Ποια Δημόσια Εκπαίδευση, για ποιο Άσυλο ιδεών μιλάμε; Όταν δεν τολμάμε να σπάσουμε τέτοια «ταμπού», τι Ελπίδα να δώσουμε και τι προοπτικές να εμπνεύσουμε; Και σε ποιους; Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Κάναμε λάθη στο παρελθόν. Αλλά κάναμε και πολλά σωστά, τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε. Ναι, δεν αλλάξαμε όσα στραβά βρήκαμε όταν αναλάβαμε τη διακυβέρνηση το 2004. Και με μερικά συμβιβαστήκαμε. Για όλα αυτά η αυτοκριτική έχει γίνει. Αλλά σήμερα θα προσθέσω κάτι ακόμα: ότι σε όσα προσπαθήσαμε, έστω και αργά, να αλλάξουμε, είχαμε το ΠΑΣΟΚ αντίθετο.
Ακόμα και σε αλλαγές που τις είχε στηρίξει δημόσια προηγουμένως. Κι όταν έρχονταν για ψήφιση στη Βουλή αποχωρούσε. Εμείς, αντίθετα, δεν θα είμαστε απέναντί σας σε ό,τι συμφωνούμε. Θα σας στηρίζουμε σε ό,τι σωστό προωθείτε. Θα βάλουμε κι εμείς πλάτη να περάσουν τα απαραίτητα μέτρα. Δεν θα προστατέψουμε «ταμπού» που πρέπει να παραμεριστούν για να πάει ο τόπος μπροστά. Φτάνει κι εσείς να θέλετε να τα παραμερίσετε. Γιατί ως τώρα δεν φαίνεστε να θέλετε.
Ή ακριβέστερα δεν ξέρετε τι θέλετε… Άλλα λένε οι υπουργοί σας, άλλα λένε οι εκπρόσωποί σας… Άλλα λέτε το πρωί κι άλλα το βράδυ… Κι αυτό φαίνεται στον Προϋπολογισμό σας. Ή σε αυτό που εμφανίζετε σήμερα ως Προϋπολογισμό… Που είναι ανειλικρινής στις διαπιστώσεις του. Κι είναι ανειλικρινέστερος στις προβλέψεις του. Κι ακόμα πιο αδιαφανής στις προοπτικές του. Δείχνει προσκόλληση σε κακές μικροπολιτικές συνήθειες, και προσπάθεια να κερδίσετε χρόνο. Όταν ο χρόνος είναι αυτό που κατεξοχήν δεν έχετε. Ούτε εσείς, ούτε η χώρα… Δείχνει έλλειψη σχεδιασμού. Έλλειψη κατανόησης του διεθνούς περιβάλλοντος. Έλλειψη κατανόησης των ευκαιριών που διαθέτουμε, αλλά και των μεγάλων κινδύνων που αντιμετωπίζουμε. Γι’ αυτό και τον καταψηφίζουμε. Διότι το μεγάλο όπλο της συναίνεσης, που είναι εκτός από πολιτικό και ηθικό, απαιτεί όχι μόνο υπευθυνότητα από μας, αλλά και υπευθυνότητα και από σας. Και τέτοια υπευθυνότητα δεν φαίνεται να διαθέτετε.
Ευχόμαστε, ολόψυχα, να τη βρείτε. ->
Εσείς εδώ δεν ήλθατε για να ψηφίσετε Προϋπολογισμό εκτάκτων περιστάσεων. Ήλθατε για να κερδίσετε χρόνο μέχρι να καταλάβετε που βρίσκεστε.
-> Δεν ήλθατε εδώ για να λύσετε τα προβλήματα του τόπου, ήλθατε για να λύσετε τα εσωτερικά διλήμματα διγλωσσίας που αντιμετωπίζετε, κατηγορώντας τη Νέα Δημοκρατία.
-> Δεν ήλθατε για να ενώσετε την κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία του Ελληνικού λαού, μπροστά στους μεγάλους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο τόπος, αλλά για να καταγγείλετε τη Νέα Δημοκρατία.
Να ξέρετε: η συναινετική μας διάθεση είναι αρετή, δεν είναι αδυναμία.
Δεν τη θέλετε; Δεν θα την έχετε!
Ελπίζουμε την επόμενη φορά που θα έλθετε για την αναθεώρηση αυτού του Προϋπολογισμού, να δείξετε πιο υπεύθυνοι, πιο τολμηροί, πιο συναινετικοί και λιγότερο αλαζόνες.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η Νέα Δημοκρατία καταψηφίζει τον Σχέδιο Προϋπολογισμού εκτός από τις δαπάνες για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Σας ευχαριστώ πολύ

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Ορισμός υπευθύνων Τομέων Πολιτικής Ευθύνης

Με απόφαση του Προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά ανατίθενται καθήκοντα
υπευθύνων Τομέων Πολιτικής Ευθύνης (Τομεαρχών) στα ακόλουθα στελέχη του κόμματος:

-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κα Ελίζα Βόζεμπεργκ, Βουλευτή Α΄ Αθηνών.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Περιβαλλοντικής Πολιτικής στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, Βουλευτή Β΄ Αθηνών.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Ενέργειας και Φυσικών Πόρων στον κ. Μιχάλη Γιαννάκη, Βουλευτή Βοιωτίας.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Τουριστικής Ανάπτυξης στην κα Όλγα Κεφαλογιάννη, Βουλευτή Ρεθύμνου.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Αγροτικής Ανάπτυξης στον κ. Γιώργο Κασαπίδη, Βουλευτή Κοζάνης.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Δημοσίων Έργων στον κ. Μιχάλη Χαλκίδη, Βουλευτή Ημαθίας. -Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Μεταφορών και Επικοινωνιών στον κ. Σταύρο Καλαφάτη, Βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Υγείας στον κ. Μάριο Σαλμά, Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης στον κ. Τάσο Νεράντζη, Βουλευτή Β΄ Πειραιώς.
-Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Πολιτισμού στον κ. Αθανάσιο Δαβάκη , Βουλευτή Λακωνίας. · -Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Αθλητισμού στον κ. Κώστα Κουκοδήμο, Βουλευτή Πιερίας.
- Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Περιφερειακής Πολιτικής στον κ. Δημήτρη Σταμάτη, Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας.
- Ο Τομέας Πολιτικής Ευθύνης Εμπορικής Ναυτιλίας στον κ. Γιάννη Πλακιωτάκη, Βουλευτή Λασιθίου.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Oμιλία του Προέδρου της Ν.Δ. κ.Αντώνη Σαμαρά στο Συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου



Κυρίες και κύριοι,
Ένας πολιτικός οφείλει να εμπνέει εμπιστοσύνη και προοπτική. Αυτό ισχύει πάντα... Ιδιαίτερα σε κρίσιμες ώρες, οφείλει να δίνει κουράγιο και να εμπνέει Ελπίδα. Όχι να πουλάει ψεύτικες ελπίδες.
Να δείχνει τα διέξοδο από τα δύσκολα.
Να ψάχνει ακτίνες φωτός μέσα από το σκοτάδι.
Να εξηγεί με τρόπο κατανοητό σε όλους, όχι γιατί θα χαθούμε, αλλά τρόπους για να σωθούμε! Όχι γιατί και ποιός φταίει που αποτύχαμε. Αλλά πώς θα γυρίσουμε τα πράγματα και θα κερδίσουμε από δω και στο εξής... Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω, απόψε... Είναι αλήθεια ότι η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας είναι πολύ σοβαρή. Αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς, ότι είμαστε «ένα βήμα από τη χρεοκοπία».
Άλλωστε ήδη η Κομισιόν διακήρυξε ότι είναι αδιανόητο κράτη μέλη της ευρωζώνης να χρεοκοπήσουν. Από κεί και ύστερα, ασφαλώς δεν πρέπει να εφησυχάζουμε: Πιο συγκεκριμένα, σε περιόδους κρίσης, υπάρχουν δύο αντίθετα σφάλματα – ολέθρια σφάλματα – που πρέπει να αποφύγουμε: Ο πανικός, και ο εφησυχασμός. * Ξέρω ότι αυτή τη στιγμή αναρωτιέστε: Υπάρχει τρόπος να ξεπεράσουμε την κρίση; Κι αν ναι, ποιός; Πριν σας πώς τι πρέπει να κάνουμε, ας ξεκαθαρίσουμε τι δεν πρέπει να κάνουμε: Δεν πρέπει να εξαπολύσουμε φοροεπιδρομή στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Γιατί υπάρχουν πολλοί – επιχειρήσεις και νοικοκυριά – που βρίσκονται ήδη στο όριο. Κι αν τους πιέσουμε κι άλλο, θα βρεθούν κάτω από το νερό. Και μια τέτοια πίεση δεν θα φέρει περισσότερα έσοδα, θα φέρει περισσότερα «λουκέτα» επιχειρήσεων, θα φέρει περισσότερη ανεργία, θα φέρει κρίση ρευστότητας στην αγορά, άρα απώλεια εσόδων κλπ. Τελικά μια τέτοια πίεση στην αγορά και στην κοινωνία σε συνθήκες κρίσης, θα προκαλέσει μείωση δημοσίων εσόδων και αύξηση κυκλικών δαπανών. Άρα διόγκωση των ελλειμμάτων. Μια φοροεπιδρομή σήμερα μπορεί να διογκώσει τα ελλείμματα, όχι να τα περιορίσει… Αυτή είναι μια πρώτη προειδοποίηση για την Κυβέρνηση. Καλό είναι αυτή την προειδοποίηση να την πάρουν πολύ σοβαρά. Όχι μόνο γιατί την εννοούμε και θα μας βρούν απέναντι. Αλλά και γιατί ο κίνδυνος που προσπαθούμε να αποτρέψουμε είναι σοβαρός.
Πολύ σοβαρός... Βεβαίως, υπάρχουν πηγές φορολογικών εσόδων από τις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε. Όπως για παράδειγμα, η περιστολή της φοροδιαφυγής με τη μέθοδο των «τεκμηρίων κατανάλωσης». Μιλάμε για τις κραυγαλέες περιπτώσεις, όπου φορολογούμενοι που διάγουν πολυτελή διαβίωση, δηλώνουν, παρ’ όλα αυτά, εισοδήματα φτώχειας! Εδώ πράγματι, μπορεί να υπάρξει σύλληψη φορολογητέας ύλης που διαφεύγει. Κι αυτό να είναι απολύτως ωφέλιμο για τα δημόσια έσοδα και απολύτως σύμφωνο με τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης – στην περίπτωσή μας της φορολογικής δικαιοσύνης – και της οικονομικής αποτελεσματικότητας. Θα πουν κάποιοι ότι με τέτοια μέτρα δεν θα περιορίσουν δραστικά τα ελλείμματα. Άρα πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερα… Κι έχουν δίκιο.
Αυτά όλα θα τα πούμε στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό σε τρείς εβδομάδες. Δεν πρόκειται σήμερα να σας κουράσω με νούμερα και αριθμούς, με υποθέσεις εργασίας και «εναλλακτικά σενάρια», με «φορολογικές ελαστικότητες» και «αποτελέσματα υποκατάστασης», με όλες εκείνες τις τεχνικές λεπτομέρειες σύνθεσης ενός προϋπολογισμού, που συνήθως λίγοι μπορούν να τις παρακολουθήσουν κι ακόμα λιγότεροι να τις καταλάβουν... Ωστόσο, όταν μιλάμε για Οικονομία, αναφερόμαστε «στο βασίλειο του συγκεκριμένου». Τα προβλήματα είναι συγκεκριμένα. Και οι λύσεις υπάρχουν κι είναι συγκεκριμένες κι αυτές. Ας γίνουμε λοιπόν, πιο συγκεκριμένοι: * Σε ό,τι αφορά τον πιο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα να θυμόμαστε ένα πράγμα: Δεν είναι μόνο η διεθνή κρίση, που μας γονάτισε, όπως γονάτισε όλες τις οικονομίες. Είναι κι ένα ολόκληρο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που χρεοκόπησε. Κι αυτό πρέπει να το αλλάξουμε κατά προτεραιότητα.
Όμως δεν θα ξεπεράσουμε την δημοσιονομική κρίση για να αλλάξουμε το μοντέλο ανάπτυξης. Ακριβώς το αντίστροφο: Θα αρχίσουμε να αλλάζουμε το μοντέλο ανάπτυξης, για να ξεπεράσουμε τη δημοσιονομική κρίση και στη συνέχεια να πραγματοποιήσουμε άλματα ανάπτυξης.
Ξέρω ότι κάποιοι θα σκεφτείτε, ότι αυτά είναι, ίσως, «ωραία λόγια». Αλλά δίχως πολιτικό αντίκρισμα. Είναι «εύκολες κουβέντες», που μπορεί να τις λέει κανείς ανώδυνα και ακίνδυνα, όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, αλλά όταν βρίσκεται στο τιμόνι, δεν σημαίνουν τίποτε και δεν οδηγούν πουθενά... Θα προσπαθήσω να σας αποδείξω το αντίθετο: Τι μπορεί, λοιπόν, να κάνει το κράτος, άμεσα για να μειώσει τα ελλείμματα και να απελευθερώσει το δυναμισμό της οικονομίας;
Να τα βάλει όλα στο μικροσκόπιο: * Στο μικροσκόπιο τον ισολογισμό των επιχειρήσεων, όλων των επιχειρήσεων, αλλά κατά μείζονα λόγο των μικρομεσαίων. * Στο μικροσκόπιο τις στρεβλώσεις των αγορών. * Στο μικροσκόπιο τις δημόσιες δαπάνες. Αλλά και πρέπει να από-ενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα. Που σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι πρέπει ο επιχειρηματίας, ο σωστός επιχειρηματίας, να βλέπει το κράτος ως «αρωγό» στην αναπτυξιακή προσπάθεια. Όχι ως εχθρό... * Εξηγούμαι: Να βάλουμε τον ισολογισμό της επιχείρησης στο μικροσκόπιο και να εξετάσουμε το «εξωγενές κόστος» της. Δηλαδή, εκείνο το τμήμα του κόστους, που δεν έχει σχέση με την οικονομική λειτουργία της, αλλά της το επιβάλλει το ίδιο το κράτος: Τη φορολογία της, άμεση και έμμεση, τις εργοδοτικές εισφορές της, τις εισφορές υπέρ τρίτων, πάσης φύσεων τέλη, επιβαρύνσεις, πνευματικά δικαιώματα, κάθε λογής «χαράτσια» που πληρώνουν...
Όλες αυτά τα τμήματα του επιχειρηματικού κόστους τα καθορίζει το κράτος. Άρα μπορεί να τα ελαφρύνει το κράτος. Όχι μόνο για να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις στη δύσκολη συγκυρία της κρίσης. Αλλά για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές μετά την κρίση. Να στηρίξουμε την ανταγωνιστικότητά τους. Η ελληνική οικονομία έχει έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση - τη δημοσιονομική και όχι μόνο - αν δεν αναβαθμίσειπιο ανταγωνιστική. Αυτό δεν θα αρχίσει από αύριο. Πρέπει να αρχίσει υποχρεωτικά από σήμερα. Αλλιώς δεν θα αρχίζει ποτέ... την ανταγωνιστικότητά της. Και το κράτος μπορεί να βοηθήσει την επιχείρηση να γίνει Η στήριξη της επιχείρησης σήμερα, η βοήθεια προς την επιχείρηση να γίνει πιο ανταγωνιστική, οφείλει να είναι κυρίαρχη συνιστώσα και ύψιστη προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής. *
Το δεύτερο που πρέπει να βάλουμε στο μικροσκόπιο, είναι οι στρεβλώσεις των αγορών: Όταν ανεβαίνει το κόστος ανεβαίνουν και οι τιμές. Όμως, όταν πέφτει το κόστος, δεν υποχωρούν οι τιμές. Συνέβη με το πετρέλαιο και με τα επιτόκια, δηλαδή με τις δόσεις των δανείων, καταναλωτικών, επιχειρηματικών και στεγαστικών. Αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στρεβλώσεων στις αγορές μας. Αλλού το πρόβλημα είναι μονοπώλια, αλλού ολιγοπωλιακές πρακτικές, αλλού καταχρήσεις «δεσπόζουσας θέσης», αλλού καρτέλ, κι αλλού εμπόδια εισόδου νέων επιχειρήσεων. Στρεβλώσεις θεωρώ ακόμα κι εκείνες τις επιβαρύνσεις της επιχείρησης που δεν τις προκαλεί το κράτος, αλλά η απουσία του: Όπως το παρά-εμπόριο: όταν βλέπει ο καταστηματάρχης παράνομους πλανόδιους να πουλάνε έξω από τη βιτρίνα του ίδια προϊόντα με τα δικά του, ή απομιμήσεις τους, σε πολύ χαμηλότερο κόστος. Αυτό αποτελεί αθέμιτο ανταγωνισμό που σκοτώνει το εμπόριο και την οικονομία γενικότερα. Ή όταν μια κινητοποίηση μερικών δεκάδων ατόμων κλείνει τους δρόμους και παραλύει ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο.
Κι αυτό δεν συμβαίνει πλέον κάποιες μέρες, συμβαίνει καθημερινά. Κι αυτό είναι στρέβλωση που σκοτώνει το εμπόριο και την οικονομία. Όλες τις στρεβλώσεις που περιλαμβάνει η βιβλιογραφία τις έχουμε στην Ελλάδα! Και πρέπει να αρχίσουμε να τις εξαλείφουμε, γιατί μόνο έτσι θα απελευθερώσουμε το δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας. Γιατί εξάλειψη των στρεβλώσεων σημαίνει περισσότερος ανταγωνισμός: Δέστε, για παράδειγμα, πόσο ωφελείται το κοινό, όταν στη θέση ενός κρατικού μονοπωλίου δημιουργούνται δύο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Ας πούμε, δύο αεροπορικές εταιρίες, που έχουν καλύτερη εξυπηρέτηση, νεώτερα αεροσκάφη και χαμηλότερες τιμές… Εξάλειψη των στρεβλώσεων σημαίνει καλύτερες τιμές και για τον παραγωγό και για τον καταναλωτή: Φανταστείτε τι θα σήμαινε να εξαλείψουμε τις τεράστιες διαφορές τιμών ανάμεσα στο χωράφι και το ράφι.
Στην Ευρώπη αυτή η απόκλιση είναι 35-60% ενώ στην Ελλάδα φτάνει μέχρι 700%! Αν κατέβαινε σε πιο «φυσιολογικά επίπεδα», θα μπορούσε ο παραγωγός να απολαμβάνει πολύ υψηλότερο εισόδημα και ο καταναλωτής πολύ καλύτερη τιμή. Εξάλειψη των στρεβλώσεων σημαίνει ακόμα, ότι θα μπορούν μικρές ή μεσαίες επιχειρήσεις να μεγαλώσουν και να ανταγωνιστούν ακόμα και στην παγκόσμια αγορά. Αναλογιστείτε: πόσες ελληνικές επιχειρήσεις είδατε να μεγαλώνουν τα τελευταία χρόνια. Και γιατί στην Ελλάδα δεν μπορέσαμε να δημιουργήσουμε μια ΝΟΚΙΑ, όπως η Φιλανδία, μια άλλη χώρα της Ευρώπης ίδιας τάξης μεγέθους σε πληθυσμό, όπως η Ελλάδα;
Μόνο αν απελευθερώσουμε το δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας από τις στρεβλώσεις των αγορών, θα αρχίσουμε να παράγουμε υγιή δημόσια έσοδα, τα οποία, με τη σειρά τους, θα αρχίσουν να «απορροφούν» τα ελλείμματα. Μ’ άλλα λόγια, σε τελευταία ανάλυση, η υγιής ανάπτυξη θα μας βγάλει από τα ελλείμματα και τα χρέη. Αντίθετα, η συμπίεση της οικονομίας, η παρατεταμένη ασφυξία της αγοράς, θα μας βυθίσει σε ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα και ακόμα πιο δυσβάστακτα χρέη... Βέβαια, την καταπολέμηση των στρεβλώσεων θα έπρεπε να την κάνει η μάλλον ράθυμη Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Μόνο που το θεσμικό πλαίσιο είναι προφανώς ανεπαρκές. Γιατί και εκεί δεν έγιναν πολλά. Ούτε προχθές, ούτε χθες, ούτε σήμερα… Γιατί, τάχα, πρέπει να περιμένουμε κι άλλο για να αρχίσουμε να εξαλείφουμε τις στρεβλώσεις των αγορών; Γιατί να μην αρχίσουμε από τώρα; Είναι κάτι που θα έχει άμεσα αισθητά αποτελέσματα. Και πολύ μεγαλύτερα μακροχρόνια αποτελέσματα. Και που δεν στοιχίζει τίποτε. Η Κυβέρνηση Καραμανλή έκανε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές: Ενδεικτικά αναφέρω τις ΣΔΙΤ, το ασφαλιστικό, την πώληση της Ολυμπιακής, το νόμο για τις ΔΕΚΟ, τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιριών, ή την αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για την προστασία του Καταναλωτή. Ασφαλώς μένουν ακόμα να γίνουν πολλά… *
Το τρίτο που πρέπει να βάλουμε στο μικροσκόπιο είναι τις δαπάνες του προϋπολογισμού: Και να τις αξιολογήσουμε με δύο κριτήρια: Τον πολλαπλασιαστή τους και την απόδοσή τους. -- Τον πολλαπλασιαστή τους, δηλαδή τη δυνατότητά τους να υποκινούν περισσότερο οικονομικό δυναμισμό στην αγορά, άρα να παράγουν περισσότερη ενεργό ζήτηση, περισσότερη ανάπτυξη, τζίρους και άμεσα φορολογικά έσοδα. -- Και την απόδοσή τους, δηλαδή τη δυνατότητά τους να υποκινούν αυξήσεις εισοδήματος στο μέλλον. Δαπάνες που είτε έχουν υψηλό πολλαπλασιαστή είτε έχουν υψηλές αποδόσεις, αξίζει τον κόπο να τις αυξήσουμε. Και πάντως δεν πρέπει να τις μειώσουμε. Τις υπόλοιπες, που πολύ συχνά είναι σπατάλες, οφείλουμε να τις περικόψουμε κατά προτεραιότητα. -- Δαπάνες με υψηλό πολλαπλασιαστή είναι εκείνες που καλύπτουν ανάγκες, τις οποίες δεν μπορεί να καλύψει άλλος πέρα από το κράτος. Και εκείνες που αφορούν την εισοδηματική ενίσχυση των χαμηλών στρωμάτων, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Διότι αυτά τα στρώματα σπεύδουν και ξοδεύουν όσα εισπράττουν. -- Δαπάνες με υψηλή απόδοση, είναι εκείνες που αφορούν επενδύσεις ειδικά σε τομείς κρίσιμους: Υποδομές, μεταφορές, Ενέργεια και Έρευνα.
Προσοχή, λοιπόν, η μείωση των δημοσίων δαπανών, πρέπει να αφορά τις σπατάλες, όχι τις δαπάνες με υψηλό πολλαπλασιαστή υψηλή κοινωνική ανταποδοτικότητα, και υψηλές αποδόσεις. Αυτές οι τελευταίες πρέπει να αυξηθούν. Και θα δώσουν τελικά περισσότερα οφέλη σήμερα κι αύριο απ’ ότι κοστίζουν τώρα. Ανέφερα ήδη, λοιπόν, ότι πρέπει να βάλουμε στο μικροσκόπιο: -- το εξωγενές κόστος της επιχείρησης, για να το μειώσουμε. -- τις στρεβλώσεις των αγορών, για να τις εξαλείψουμε. -- τις δημόσιες δαπάνες, για να περικόψουμε όσες έχουν χαμηλά δευτερογενή αποτελέσματα, δηλαδή χαμηλό πολλαπλασιαστή και χαμηλές αποδόσεις, κι όχι να κόψουμε ότι συντηρεί και αυξάνει το δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας. Δεν θα πνίξουμε την αγορά για να «σώσουμε» τα δημόσια οικονομικά .
Η Λογική: «πονάει μάτι... κόβει κεφάλι» δεν είναι οικονομική στρατηγικη. Είναι λογιστική αντιμετώπιση. Και μάλιστα κακή λογιστική αντιμετώπιση… * Μαντεύω κι ένα τελευταίο ερώτημα: Μα πώς μπορούμε να μειώσουμε το εξωγενές κόστος των επιχειρήσεων, χωρίς να χάσουμε έσοδα; Μήπως αυτό οδηγήσει σε μεγαλύτερα ελλείμματα; Μήπως για να δώσουμε μεγαλύτερα «ώθηση» αύριο, παράγουμε μεγαλύτερα ελλείμματα σήμερα;
Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα είναι η εξής: Υπό ορισμένες ρεαλιστικές υποθέσεις, η μείωση φορολογικών συντελεστών μπορεί να παράγει μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα. Κι αυτό οφείλεται στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Η μάλλον, εξαρτάται από το αν επιτύχουμε διεύρυνση της φορολογικής βάσης... Αν παίρνετε λίγα από πολλούς μπορείτε να μαζεύετε πολύ περισσότερα, αντί να προσπαθείτε να πάρετε πολλά από όλο και πιο λίγους... Αντίστοιχα, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε περισσότερα έσοδα, μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερα «λουκέτα», περισσότερη ανεργία, περισσότερη διαφθορά περισσότερη γκρίζα οικονομία.
Το ίδιο ισχύει και με τις εργοδοτικές εισφορές. Στην Ελλάδα έχουμε ίσως τον υψηλότερο συντελεστή συνολικού εργοδοτικού κόστους σε σχέση με τα καθαρό εισόδημα τους εργαζόμενου. Πράγμα που σημαίνει ότι τα χρήματα που στοιχίζει κάθε εργαζόμενος στον εργοδότη είναι δυσανάλογα περισσότερα απο εκείνα που εισπράττει τελικά ο εργαζόμενος. Κι αυτό δεν ανακουφίζει τα ασφαλιστικά ταμεία. Αντίθετα αποθαρρύνει τις προσλήψεις, μεγαλώνει την ανεργία, μειώνει τελικά τα έσοδα των ταμείων. Ενώ αν μειώσουμε τους συντελεστές εργοδοτικών εισφορών, μπορεί να δείτε να προσλαμβάνονται περισσότεροι, να δηλώνονται περισσότεροι (που σήμερα απασχολούνται στη «μαύρη εργασία») και τελικώς να εισρέουν περισσότερα χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία.
Όλα αυτά πρέπει να τα εξετάσουμε πολύ προσεκτικά. Κυριολεκτικά να τα βάλουμε στο μικροσκόπιο... Και να ανακαλύψουμε πολλούς αφανείς τρόπους, να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, τη δημιουργικότητα και το δαιμόνιο του Έλληνα, που θριαμβεύει παντού αλλού, και μαραζώνει μόνο στην πατρίδα του. Άλλωστε, τη μείωση των φορολογικών και άλλων επιβαρύνσεων της επιχείρησης είμαστε υποχρεωμένοι να την κάνουμε. Διότι όλες οι γειτονικές μας χώρες ρίχνουν τους φορολογικούς συντελεστές. Εμείς πως θα προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, αν αυξήσουμε τους φόρους μας; Γιατί να έρθει ο ξένος επενδυτής να βάλει τα λεφτά του στην Ελλάδα; Ταυτόχρονα πρέπει να εξαντλήσουμε όλους τους τρόπους να αυξήσουμε τα έσοδα μεγιστοποιώντας το δυναμισμό της Οικονομίας και την απόδοση των περιουσιακών μας στοιχείων, όχι πιέζοντας ακόμα περισσότερο μιαν οικονομία που βρίσκεται ήδη στα όρια της ασφυξίας. Θα βγούμε από την κρίση με ανάπτυξη όχι με συμπίεση.
Αυτή είναι η οικονομική λύση. Γιατί η Οικονομική επιστήμη προσπαθεί να μεγιστοποιήσει αποδόσεις και οφέλη. Δεν είναι η λογιστική λύση. Γιατί ο λογιστής εξισορροπεί έσοδα κι έξοδα χωρίς να ενδιαφέρεται για το δυναμισμό, δηλαδή την οικονομική συμπεριφορά των αντιστοίχων μεγεθών. Αυτή είναι ταυτόχρονα και η πολιτική λύση. Διότι ο πολιτικός οφείλει να λύνει τα προβλήματα του σήμερα, χωρίς να δημιουργεί χειρότερα προβλήματα αύριο. -- Όποιος δανείζεται σήμερα αδιαφορώντας για το πώς θα ξεπληρωθεί το χρέος αύριο, ασκεί κακή πολιτική. -- Κι όποιος πνίγει την οικονομία με δυσβάστακτους φόρους σήμερα προκειμένου να εξισορροπήσει το έλλειμμα, αδιαφορώντας αν για πολλές επιχειρήσεις και νοικοκυριά δεν θα υπάρξει αύριο, ασκεί ακόμα χειρότερη πολιτική.
Προσπάθησα όσο πιο συνοπτικά μπορούσα να πω ότι υπάρχουν διαστάσεις της οικονομικής μας πολιτικής που δεν έχουμε διερευνήσει. Προτείνω τη διερεύνησή της. Γιατί η αντιπολίτευση οφείλει να προτείνει –όχι μόνο να γενικολογεί- ή να καταγγέλλει. Η στήριξη της ανταγωνιστικότητας της μικρομεσαίας επιχείρησης είναι μια τέτοια διάσταση. Και πολύ κρίσιμη μάλιστα. Αφού οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δημιουργούν πάνω από το 70% των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Η εξάλειψη των στρεβλώσεων είναι μια άλλη τέτοια διάσταση. Στην Ευρώπη δίνουν τεράστια σημασία και απόλυτη προτεραιότητα. Εδώ την έχουμε ξεχάσει... Επίσης η εξάλειψη των στρεβλώσεων είναι πολύ κρίσιμη, αφού επιτρέπει να υπάρχει διάχυση ευκαιριών και ανάπτυξης – το λεγόμενο spill over effect – και να λειτουργήσουν οι συνέργειες ανάμεσα σε κλάδους και επιχειρήσεις. Έτσι ώστε όταν αναπτύσσεται ο ένας κλάδος να συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους. Όχι η επιτυχία κάποιων να απομυζά κάθε ζωτικότητα απ’ όλους τους άλλους. Κλείνοντας λοιπόν, επανέρχομαι στην αρχική μου παρατήρηση: Τις πολιτικές ηγεσίες τις θέλουμε για να εμπνεύσουν Ελπίδα και Προοπτική. Όχι για να αφήνουν ανοιχτή την πόρτα του πανικού. Ένας πολιτικός, ειδικά στις δύσκολες στιγμές, πρέπει να «φτιάχνει» την ψυχολογία της αγοράς.
Γιατί η αγορά είναι πάνω απ’ όλα ψυχολογία. Η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει. Και θα ανακάμψει. -- Σας μίλησα για την ανταγωνιστικότητα παντού. --Σας μίλησα για την επιχειρηματικότητα και την από-ενοχοποίησή της. --Σας μίλησα για την εξάλειψη των στρεβλώσεων των αγορών. Με άλλα λόγια σας μίλησα ως αληθινός φιλελεύθερος. Σας μίλησα ακόμα για τα κοινωνικά προτάγματα της ανάπτυξης, για τις ευκαιρίες που πρέπει να διαχέονται παντού, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την προστασία των ασθενέστερων εισοδημάτων και το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους. Που πρέπει να αγρυπνά, ώστε να τηρούνται οι κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού. Και να τις αποκαθιστά όπου παραβιάζονται. Μ’ άλλα λόγια σας μίλησα για ένα φιλελευθερισμό που ενδιαφέρεται για την ευημερία των πολλών. Και μάλιστα για μια ευημερία που διαχέεται και αυτοτροφοδοτείται. Γι αυτό οι φιλελεύθερες ιδέες και η πίστη στην ιδιωτική πρωτοβουλία μπορούν να έχουν κοινωνικά προτάγματα. Αντίστοιχα, η ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη, η αγορά και η κοινωνία, παντρεύονται αβίαστα.
Σας μίλησα γι’ αυτό ακριβώς: για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό! Ένα σύστημα ιδεών που κυριαρχούν πια παντού στην Ευρώπη. Καιρός να επικρατήσουν και στην Ελλάδα. Για να «ξεφορτωθούμε» τις χρόνιες εμμονές μας, τις ιδεολογικές ακαμψίες μας και τις οικονομικές στρεβλώσεις μας. Ώστε να αναδείξουμε τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα και να απελευθερώσουμε το δυναμισμό του λαού μας...

Ανακοίνωση Τελικού Αποτελέσματος Εκλογών

Αθήνα, 1 Δεκεμβρίου 2009

Ο Πρόεδρος της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής κ. Δημήτρης Σιούφας, μετά από ενημέρωσή του από τον Γενικό Διευθυντή του Κόμματος κ. Μ. Δασκαλάκη και όπως προκύπτει από τα εισαχθέντα αποτελέσματα των εκλογών της 29ης Νοεμβρίου 2009, ανακοίνωσε ότι το τελικό αποτέλεσμα των εκλογικών τμημάτων είναι το ακόλουθο:

ΨΗΦΙΣΑΝΤΕΣ 782.136

Έλαβον επί των εγκύρων ψηφοδελτίων:

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ 386.400 50,06%

ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ 306.625 39,72%

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ 78.870 10,22%

Σημειώνεται ότι:

Πρώτον, ένα εκλογικό τμήμα δεν λειτούργησε.

Δεύτερον, συγχωνεύθηκαν στην έκδοση των αποτελεσμάτων δεκαπέντε (15) εκλογικά τμήματα.

Σε δύο εκλογικά τμήματα αναμένεται ο έλεγχος των καταστάσεων.