Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η σημερινή ψηφοφορία είναι καθοριστική και δραματική ταυτόχρονα.
Αλλά, πριν απ’ όλα, οφείλουμε μιαν απάντηση σε εκείνους που μας έφεραν ως εδώ. Κι όμως, με διάφορες πολιτικές ακροβασίες, προσπαθούν να εμφανιστούν, περίπου και ως… «δικαιωμένοι»!
Συγκρίνουν τη σημερινή ψηφοφορία με εκείνη του Μαΐου του 2010. Και - αν είναι δυνατόν - θεωρούν... «πολιτική τους δικαίωση» το χάλι στο οποίο βρίσκεται η χώρα σήμερα και τα αδιέξοδα στα οποία μας έφεραν.
Δεν θα άξιζε να ασχοληθούμε μαζί τους, αλλά θα βοηθούσαν, αν τουλάχιστον σιωπούσαν. Με το θράσος τους προκαλούν από πάνω και δυσκολεύουν πολύ να αποφασίσει η Βουλή με καθαρό μυαλό.
Καθαρές κουβέντες, λοιπόν:
Το 2010 υπήρχε Ελληνική Οικονομία, υπήρχε αγορά - με προβλήματα ασφαλώς - αλλά υπήρχαν. Σήμερα έχουν καταρρεύσει τα πάντα.
Το 2010 είχαμε επιλογές.
Κι εκείνοι έκαναν όχι απλώς τις χειρότερες, αλλά τις πιο ολέθριες επιλογές!
Οδήγησαν στο Μνημόνιο, αφού κατήγγειλαν τη χώρα διεθνώς ως διεφθαρμένη, διακήρυξαν ότι μας «έσωσαν», διαψεύστηκαν όλες οι προβλέψεις τους, και τώρα καμαρώνουν... ότι δικαιώθηκαν! Ε λοιπόν, το θράσος δεν έχει όρια...
Απομόνωσαν τη χώρα στο εξωτερικό με την απίστευτα καταστροφική πρωτοβουλία για δημοψήφισμα.
Και τώρα που η Ελλάδα αγωνίζεται να σπάσει την απομόνωσή της, καμαρώνουν ότι «δικαιώθηκαν» κι από πάνω...
Προκάλεσαν μιαν πρωτοφανή κρίση, δεν τους βγήκε τίποτε, και τώρα ζητούν περίπου και την... ευγνωμοσύνη μας!
Τους προειδοποιήσαμε ότι το Μνημόνιο δεν έβγαινε, τους προειδοποιούσαμε ότι ήταν λάθος συνταγή, τώρα ομολογούν οι πάντες ότι ήταν λάθος συνταγή - εντός κι εκτός Ελλάδος - κι αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση βγαίνουν και παριστάνουν τους «δικαιωμένους».
Τους ζητάγαμε να διαπραγματευθούν τα μέτρα που επιβάλλονται, αποδείχθηκε ότι δεν διαπραγματεύονταν τίποτε, υπέγραφαν ότι τους έδιναν, χωρίς καν να τα διαβάσουν, όπως ομολογούν πια και οι δικοί τους υπουργοί,
Κι όμως σήμερα παριστάνουν τους «καμαρώνουν» κι από πάνω!
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Για τις κολοσσιαίες ευθύνες όσων μας έφεραν ως εδώ δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε σήμερα. Οι υπεύθυνοι θα έλθει η ώρα να λογοδοτήσουν.
Θα περιμέναμε τουλάχιστον, να πουν σήμερα: εντάξει, κάναμε λάθος!
Το λένε, πράγματι, αρκετοί δικοί τους. Κι αυτό είναι έντιμο τουλάχιστον...
Αλλά υπάρχουν ακόμα πολλοί που καμαρώνουν για το «κατόρθωμά» τους.
Τους λείπει κάθε αίσθηση πραγματικότητας; Τους περισσεύει το θράσος;
Τι να πει κανείς. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια...
Για να ξαναγυρίσουμε στα σοβαρά, τώρα,
η σημερινή ψηφοφορία είναι από τις πιο κρίσιμες στην ιστορία αυτού του Κοινοβουλίου. Κι από τις πιο δύσκολες, συνειδησιακά και πολιτικά, για όλους μας.
Θα απαντήσω λοιπόν, σε μια σειρά ερωτήματα, που απασχολούν όλους, εντός κι εκτός αυτής της αίθουσας:
* Ρωτάνε κάποιοι: έχουμε αλλάξει εμείς στάση απέναντι στο Μνημόνιο;
-- Απαντώ απερίφραστα: Όχι! Και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε. Το Μνημόνιο αποδείχθηκε αυτό που λέγαμε πάντα: λάθος συνταγή! Τώρα το αποδέχονται οι πάντες εντός Ελλάδος. Και το ομολογούν όλο και περισσότεροι εκτός Ελλάδος.
Έπεσε έξω σε όλα, επιδείνωσε την ύφεση, εκτόξευσε το χρέος και δεν μείωσε παρά ελάχιστα το έλλειμμα του 2009. Που έτσι κι αλλιώς, μας παρουσιάστηκε ιδιαίτερα «φουσκωμένο» τότε…
* Ρωτάνε επίσης: Αν δεν έχουμε αλλάξει στάση για το Μνημόνιο, τότε γιατί σήμερα ψηφίζουμε τη νέα δανειακή συμφωνία, ενώ τότε καταψηφίζαμε το Μνημόνιο;
-- Απαντώ: Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Γιατί σήμερα έχουν αλλάξει τελείως τα δεδομένα.
Όχι η άποψή μας, όχι η θέση μας, αλλά τα δεδομένα.
-Τώρα η χώρα βρέθηκε δεμένη χειροπόδαρα.
Τότε ήταν στριμωγμένη, αλλά δεν ήταν δεμένη χειροπόδαρα.
-Τώρα το χρέος μας έγινε μη βιώσιμο.
Τότε ήταν μεγάλο, αλλά κανείς τότε δεν το χαρακτήριζε «μη βιώσιμο».
Κι ούτε κανείς προέβλεπε ότι θα καταλήξει μη βιώσιμο.
Μόνον εμείς τους προειδοποιούσαμε.
Αλλά όπως αγνόησαν τις προειδοποιήσεις μας σε όλα τα άλλα, τις αγνόησαν και σε αυτό. Κι όπως έπεσαν έξω σε όλα τα άλλα, έπεσαν έξω και σε αυτό.
-Τώρα αμφισβητείται ευθέως η παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Τότε δεν έμπαινε από κανένα τέτοιο θέμα.
-Τώρα μιλούν ευθέως για χρεοκοπία της χώρας.
Τότε δεν έθετε κανένας τέτοιο θέμα. Μόνον εμείς προειδοποιούσαμε ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στη χρεοκοπία, δεν την αποτρέπει. Αλλά ήμασταν μόνοι μας…
-Τώρα η κρίση χρέους έχει συμπαρασύρει κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και φοβούνται ότι θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επέκταση. Στην Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν…
-Τότε κανείς δεν ανησυχούσε ακόμα για κάτι τέτοιο. Οι ανησυχίες για «μετάδοση» της κρίσης άρχισαν πολύ αργότερα.
-Τότε το ελληνικό πρόβλημα αντιμετωπιζόταν ως «ελληνική ιδιομορφία» που αποτελούσε απλή «ενόχληση» για την Ευρώπη.
Σήμερα δεν φοβούνται μόνο την επέκταση της δημοσιονομικής κρίσης, φοβούνται και την επέκταση της κοινωνικής αναταραχής από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Δεν άλλαξαν οι θέσεις μας. Άλλαξαν οι συνθήκες. Άλλαξαν δραματικά! Και στην Ελλάδα και διεθνώς…
* Κι έρχεται λοιπόν το επόμενο ερώτημα: Τι ακριβώς άλλαξε τόσο δραματικά;
Απαντώ: Τον Οκτώβριο του 2009, λόγω της διεθνούς ύφεσης που είχε μεσολαβήσει, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος, κοινό για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Και το μετέτρεψαν σε κάτι πολύ πιο σοβαρό: σε κρίση δανεισμού που ήταν τότε μοναδική στην Ευρώπη.
Τώρα περάσαμε στην τρίτη φάση του δράματος: η κρίση δανεισμού της Ελλάδας, οδήγησε σε αντίστοιχα προβλήματα και σε άλλες χώρες. Τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν παντού ήδη οδηγούν σε ύφεση παντού.
Κι αυτό κινδυνεύει τώρα να μετατραπεί σε διαλυτική κρίση για την ίδια την Ευρώπη!
Το πρόβλημα ελλείμματος μιας μικρής χώρας, έγινε πρόβλημα δανεισμού της ίδιας χώρας, έγινε πρόβλημα ελλείμματος και δανεισμού άλλων χωρών, κυοφορεί κοινωνικές εκρήξεις παντού και απειλεί τη διάσπαση όλης της Ευρώπης!
Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά;
Δεν τα λέω εγώ, υπάρχουν πλέον σε όλο το σοβαρό διεθνή τύπο.
Σας φόβοι, σαν διάχυτη βαθιά ανησυχία...
Κι είναι πια εύλογοι οι φόβοι. Κι είναι δικαιολογημένη η ανησυχία...
* Ρωτάει λοιπόν, όλος ο κόσμος: Πώς έγιναν όλα τόσο περίπλοκα;
-- Απαντώ: Ακριβώς αυτό: Τα πράγματα έγιναν πολύ περίπλοκα πια. Γιατί ως πρόσφατα, είχαμε μια χώρα – την Ελλάδα - που είχε πρόβλημα και που της επέβαλαν λάθος πολιτική. Και η πολιτική αυτή οδήγησε σε διάχυση της κρίσης σε άλλες χώρες. Πολλαπλασιάστηκαν οι χώρες που έχουν πρόβλημα. Και άλλαξε η στάση των ισχυρών χωρών.
Και τώρα τα προβλήματα των ανίσχυρων, εντείνουν τους φόβους των ισχυρών, που έτσι πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα των αδύνατων, που με τη σειρά τους επιτείνουν ακόμα περισσότερο τους φόβους των ισχυρών...
Κι όλος αυτός ο φαύλος κύκλος έχει στο επίκεντρό του την Ελλάδα.
Πρέπει να βγούμε από το κάδρο της Ευρωπαϊκής κρίσης. Πρέπει να θωρακιστούμε πριν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αυτό είναι το απολύτως επείγον τώρα...
Δεν είναι μόνο οι δικές μας εξελίξεις που επηρεάζουν όλους τους άλλους. Είναι και οι δικές τους ανησυχίες, ο φόβος τους – και ο πανικός τους, ίσως – που μπορεί να επηρεάσει και μας. Ήδη επηρεάζει τις τύχες μας.
Πρέπει να βγούμε από το επίκεντρο της κρίσης, να θωρακιστούμε από τις επιπτώσεις της, να σπάσουμε αυτό το φαύλο κύκλο στον οποίο βυθιζόμαστε.
* Ρωτάνε πολλοί ακόμα: Τι ακριβώς ψηφίζουμε σήμερα;
Απαντώ: Δεν ψηφίζουμε μια πολιτική με την οποία ως χθες διαφωνούσαμε. Αυτό που ψηφίζουμε σήμερα, περιέχει ασφαλώς και τη λάθος συνταγή – αυτό απλώς προσπαθούμε για την ώρα να το μετριάσουμε – αλλά περιέχει και κάτι άλλο που δεν περιείχε το πρώτο Μνημόνιο: το κούρεμα του ελληνικού χρέους!
Πόσο «κούρεμα»; 100 δις είπε χθες ο Πρωθυπουργός. Κατά 85 δισεκατομμύρια τουλάχιστον!
Και τη μείωση των μελλοντικών ελλειμμάτων κατά 4-5 δισεκατομμύρια τουλάχιστον, κάθε χρόνο.
Και τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Όχι των «τραπεζιτών», όπως λέγεται από κάποιους. Αλλά των καταθέσεων και της ρευστότητας. Χωρίς τα οποία δεν υπάρχει ούτε οικονομία ούτε ευημερία, ούτε καμιά προοπτική για κανένα…
Πολλοί, που πριν λίγο καιρό έσπευδαν να φωτογραφηθούν με τους τραπεζίτες, παριστάνουν σήμερα τους... «Ροβεσπιέρους» κατά των Τραπεζιτών.
Δεν μπαίνω σε αυτή την ανόητη συζήτηση.
Δεν παρακολουθώ αυτόν τον λαϊκισμό της απελπισίας.
Εμένα με ενδιαφέρει να διασωθούν οι καταθέσεις του κόσμου και η ρευστότητα της πραγματικής οικονομίας.
Το Μάϊο του 2010 δεν διακυβεύονταν τίποτε απ’ αυτά. Και εν πάση περιπτώσει, τότε υπήρχαν άλλες επιλογές. Μη ξεχνάτε ότι η Ελλάδα έβγαινε στις αγορές και δανειζόταν άνετα ως τον Φεβρουάριο του 2010.
Μετά μας είπαν ότι θα βγούμε στις αγορές το 2011.
Τώρα ξέρουμε ότι δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτόμαστε πριν το 2020!
Έχουμε κλείσει δυόμιση χρόνια, όπου κάθε τρείς μήνες βγαίνουμε στη γύρα για να πάρουμε τη δόση μας.
Τότε άνοιξαν το τραγικό κεφάλαιο που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Τώρα το κλείνουμε το κεφάλαιο αυτό!
Τότε αποφάσισαν να μας «σώσουν» με το μαρτύριο της σταγόνας.
Τώρα θα πάρουμε το νέο δάνειο, για να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του χρέους μας και στο εξής εμείς θα πρέπει να βγούμε από την κρίση, κυρίως με τις δικές μας δυνάμεις.
Αυτό ακριβώς κάνουμε με την ψήφο μας σήμερα:
Προσπαθούμε να βγει η Ελλάδα από το κάδρο μιας κρίσης που έχει πάρει πλέον διεθνείς διαστάσεις.
--Να απαλλαγούμε σύντομα από το μαρτύριο της σταγόνας, να αποφύγουμε άμεσα την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να διεκδικήσουμε μετά, αυτό που έχουμε περισσότερη ανάγκη για να σταθούμε στα πόδια μας Να βάλουμε τέλος στην παραλυτική ύφεση, να αρχίσει η Ανάκαμψη!
--Να θωρακιστούμε άμεσα με τη μείωση και τους χρέους και με τη μείωση των επιτοκίων που πληρώνουμε στο υπόλοιπο χρέος.
--Να κερδίσουμε χρόνο, αφού η αποπληρωμή του νέου χρέους μετατίθεται για 20-30 χρόνια.
-- Να κερδίσουμε χρόνο για να διαπραγματευθούμε Ανάκαμψη και Ανάπτυξη. Αυτά θα μας βγάλουν από την κρίση. Και μόνον αυτά.
Σκεφτείτε κάτι ακόμα: όλοι δεν προβλέπουν ότι κάποια στιγμή η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να εκδώσει ευρωομόλογα; Από τα οποία μπορεί να σωθεί και η Ελλάδα, με την Ανάπτυξη που θα υποκινήσει; Θα είμαστε εμείς χρεοκοπημένοι και «στην απ’ έξω» όταν έρθει αυτή η ευκαιρία;
-- Και, τέλος, με την ψήφο μας σήμερα ανοίγουμε το δρόμο για άμεσες εκλογές! Που θα λειτουργήσουν λυτρωτικά για την κοινωνία και σταθεροποιητικά για τη δημοκρατία. Άμεσα εκλογές!
Γιατί η χώρα έτσι δεν μπορεί να κυβερνηθεί για πολύ, και αν δεν κάνουμε κάτι να κερδίσουμε χρόνο και να σταθεροποιήσουμε την κατάσταση, έστω και προσωρινά, δεν μπορούν να γίνουν εκλογές ομαλά.
Σήμερα, λοιπόν, αυτό κάνουμε: βγαίνουμε από το κάδρο της Ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώνεται, θωρακιζόμαστε άμεσα από τα χειρότερα, κερδίζουμε χρόνο για να διαπραγματευθούμε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και ανοίγουμε το δρόμο για άμεσες εκλογές, ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις και μέσα στη χώρα.
Ήδη ζήτησα να προσδιοριστεί η ημερομηνία διάλυσης της Βουλής από τώρα. Μετά το PSΙ, να διαλυθεί αμέσως η Βουλή. Και να προσδιοριστεί από τώρα η ημερομηνία εκλογών τρείς εβδομάδες αργότερα, στις αρχές Απριλίου.
Προειδοποιώ όσους κωλυσιεργούν να πάψουν να το κάνουν.
Δεν θέλουμε, τέτοιες ώρες, μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Ας μη πηγαίνει κανένας γυρεύοντας... Σήμερα υπάρχει δυσαρμονία Βουλής και λαού! Το ξέρουν και οι πέτρες!
Το ζητούμενο είναι να ξεμπλοκάρουν οι εξελίξεις το ταχύτερο και να ανοίξει ο δρόμος για τον ομαλότητα. Κι αυτό θα κάνουμε.
Να το πω κι αλλιώς, ακόμα πιο σταράτα:
Επί δυόμιση χρόνια προειδοποιώ ότι είναι λάθος η συνταγή. Κι ότι μας φέρνει στη χρεοκοπία, μας πάει στο γκρεμό.
Επί δυόμιση χρόνια η χώρα κατηφόρισε προς το γκρεμό.
Τώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.
Τι περιμένατε εγώ να πω; Εδώ που τα φέρατε, πέστε στο γκρεμό να τελειώνουμε;
Μα δεν θα πέσουν μόνο αυτοί που μας έφεραν ως εδώ...
Θα πέσει όλη η χώρα!
Άρα τι πρέπει να κάνω;
Να κρατήσω τη χώρα να μην πέσει!
Να κάνω λίγα βήματα μακριά από το άκρη του γκρεμού, να κερδίσω χρόνο, να αντιστρέψω την πορεία.
Με τη σημερινή μας απόφαση κάνουμε λίγα βήματα μακριά από την άκρη και κερδίζουμε χρόνο.
Μετά τις εκλογές όλοι μαζί, αφού έχουμε πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό – την αλήθεια, όχι «λεφτά υπάρχουν, πάρε κόσμε» - κι αφού ο λαός έχει αποφασίσει κι έχει δώσει ισχυρή εντολή, θα αλλάξουμε την πορεία.
Αν αποφύγουμε τώρα τα χειρότερα, η χώρα μπορεί.
Αν θωρακιστούμε απέναντι στις διεθνείς επιπτώσεις που έρχονται, θα τα καταφέρουμε.
Αν προλάβουμε να αξιοποιήσουμε το μεγάλο πλούτο του υπεδάφους μας και του υποθαλάσσιου χώρου μας, της ΑΟΖ, σίγουρα θα τα καταφέρουμε.
Σήμερα, με την απόφασή μας κερδίζουμε χρόνο και περιθώρια, για να αλλάξουμε την πορεία της χώρας.
Αλλά πρώτα πρέπει να αποφύγουμε το άλμα στο κενό, από το χείλος του γκρεμού που μας οδήγησαν. Τόσο απλά!
Και μια που σε λίγη ώρα ψηφίζουμε, μια ακόμα παρατήρηση προς τη δική μου πτέρυγα, προς τους βουλευτές μας.
Ο καθένας σας γνωρίζει την προσωπική εκτίμηση που του τρέφω. Εκτίμηση, αλλά και αγάπη!
Όμως η Ελλάδα έχει πάρει όλα τα λάθος μονοπάτια. Και τώρα είμαστε στο τελευταίο.
Δεν έβαλα χθες θέμα κομματικής πειθαρχίας για να χωρίσουν οι δρόμοι μας.
Δεν το θέλω!
Αλλά αυτό που λέω, για κάποιους που θα επιμείνουν, να ξέρετε, το εννοώ!
Θα χωρίσουν οι δρόμοι μας!
Γιατί η Ελλάδα, δεν θέλω να χάσει για πάντα το δικό της δρόμο.
Άλλωστε, από τον λαό εκλέχθηκα, αυτόν οφείλω να προστατέψω, πριν και πάνω απ’ όλα. Σε αυτόν δίνω λογαριασμό και αυτός αποτελεί το υπέρτατο, για μένα, κριτήριο…
Γνωρίζετε ότι δεν συνηθίζω να κινδυνολογώ και δεν θα το κάνω.
Αλλά ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει τι πάμε να αποτρέψουμε σήμερα.
Δεν θα μιλήσω για «σενάρια δραχμής». Δεν θα μιλήσω για την τεράστια φτώχεια που θα έλθει, αν κάνουμε το άλμα στο γκρεμό.
Ο Ελληνικός λαός ήδη ζει τη φτώχεια, ήδη δεν βλέπει μπροστά του προοπτικές, και βρίσκεται σε δικαιολογημένο σοκ.
Ο φόβος πολλές φορές οδηγεί σε απόγνωση.
Και η απόγνωση, δεν είναι καλός σύμβουλος.
Πρέπει να σας πω, όμως, ότι αν κάνουμε το άλμα στο κενό, τότε πάμε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία άμεσα.
Και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα οδηγήσει στη λεηλασία της χώρας – του λαού του τόπου.
Επιμένω στη λεηλασία. Γιατί όταν φτωχαίνεις απότομα, αλλά διατηρείς τον πλούτο σου, μπορείς σχετικά εύκολα να ανακάμψεις. Όταν χάνεις τον πλούτο σου, τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να ανακάμψεις.
Και «πλούτος» δεν είναι μόνο η περιουσία του καθενός.
Πλούτος είναι και οι νέοι άνθρωποι που ήδη φεύγουν και που αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα την εγκαταλείψουν μαζικά.
Πλούτος είναι και η δημοκρατία μας, που ήδη κλονίζεται κι αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα κινδυνεύσει πολύ σοβαρά.
Πλούτος είναι και η Ελευθερία μας και η Ανεξαρτησία μας που ήδη υπονομεύονται, αλλά αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα κινδυνεύσουν να καταλυθούν οριστικά.
Πλούτος είναι η ταυτότητα της κοινωνίας, αυτό που μας ορίζει ως έθνος, ως χώρα, ως λαό, που αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα κινδυνεύσουν θανάσιμα.
Αυτός ο πλούτος θα κινδυνεύσει άμεσα αν υπάρξει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Και ναι, σε μια τέτοια περίπτωση, θα ζήσουμε πράγματι σκηνές τρόμου, με άδεια ράφια, κλειδωμένα μαγαζιά, ελλείψεις σε στοιχειώδη – φάρμακα και καύσιμα – δελτίο στα τρόφιμα...
Γι’ αυτό θέλω να αποφύγουμε το άλμα στο γκρεμό, σήμερα.
Να κερδίσουμε χρόνο, να αποκαταστήσουμε την ομαλότητα και να πάμε σε εκλογές αύριο.
Γι’ αυτό σας καλώ να ψηφίσουμε σήμερα τη νέα δανειακή συμφωνία.
Για να έχουμε τη δυνατότητα αύριο να διαπραγματευθούμε και να αλλάξουμε την πολιτική που μας επιβάλλει.
Αλλά για να μπορέσουμε να την αλλάξουμε, πρέπει να υπάρχουμε, ως χώρα, ως κοινωνία, ως δημοκρατία.
Δεν σας ζητώ να υπερψηφίσετε τη «λάθος συνταγή».
Πρώτος εγώ την αποδοκίμασα κι επιμένω...
Σας ζητώ, όμως, να απομακρυνθούμε όλοι μαζί από το χείλος του γκρεμού!
Και να παλέψουμε μαζί, στη συνέχεια, για να απομακρυνθούμε τελείως από τον γκρεμό, και να βρούμε το δρόμο της ομαλότητας και της Ανάπτυξης.
Είμαι βέβαιος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι θα κάνετε το καθήκον σας!
Η σημερινή ψηφοφορία είναι καθοριστική και δραματική ταυτόχρονα.
Αλλά, πριν απ’ όλα, οφείλουμε μιαν απάντηση σε εκείνους που μας έφεραν ως εδώ. Κι όμως, με διάφορες πολιτικές ακροβασίες, προσπαθούν να εμφανιστούν, περίπου και ως… «δικαιωμένοι»!
Συγκρίνουν τη σημερινή ψηφοφορία με εκείνη του Μαΐου του 2010. Και - αν είναι δυνατόν - θεωρούν... «πολιτική τους δικαίωση» το χάλι στο οποίο βρίσκεται η χώρα σήμερα και τα αδιέξοδα στα οποία μας έφεραν.
Δεν θα άξιζε να ασχοληθούμε μαζί τους, αλλά θα βοηθούσαν, αν τουλάχιστον σιωπούσαν. Με το θράσος τους προκαλούν από πάνω και δυσκολεύουν πολύ να αποφασίσει η Βουλή με καθαρό μυαλό.
Καθαρές κουβέντες, λοιπόν:
Το 2010 υπήρχε Ελληνική Οικονομία, υπήρχε αγορά - με προβλήματα ασφαλώς - αλλά υπήρχαν. Σήμερα έχουν καταρρεύσει τα πάντα.
Το 2010 είχαμε επιλογές.
Κι εκείνοι έκαναν όχι απλώς τις χειρότερες, αλλά τις πιο ολέθριες επιλογές!
Οδήγησαν στο Μνημόνιο, αφού κατήγγειλαν τη χώρα διεθνώς ως διεφθαρμένη, διακήρυξαν ότι μας «έσωσαν», διαψεύστηκαν όλες οι προβλέψεις τους, και τώρα καμαρώνουν... ότι δικαιώθηκαν! Ε λοιπόν, το θράσος δεν έχει όρια...
Απομόνωσαν τη χώρα στο εξωτερικό με την απίστευτα καταστροφική πρωτοβουλία για δημοψήφισμα.
Και τώρα που η Ελλάδα αγωνίζεται να σπάσει την απομόνωσή της, καμαρώνουν ότι «δικαιώθηκαν» κι από πάνω...
Προκάλεσαν μιαν πρωτοφανή κρίση, δεν τους βγήκε τίποτε, και τώρα ζητούν περίπου και την... ευγνωμοσύνη μας!
Τους προειδοποιήσαμε ότι το Μνημόνιο δεν έβγαινε, τους προειδοποιούσαμε ότι ήταν λάθος συνταγή, τώρα ομολογούν οι πάντες ότι ήταν λάθος συνταγή - εντός κι εκτός Ελλάδος - κι αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση βγαίνουν και παριστάνουν τους «δικαιωμένους».
Τους ζητάγαμε να διαπραγματευθούν τα μέτρα που επιβάλλονται, αποδείχθηκε ότι δεν διαπραγματεύονταν τίποτε, υπέγραφαν ότι τους έδιναν, χωρίς καν να τα διαβάσουν, όπως ομολογούν πια και οι δικοί τους υπουργοί,
Κι όμως σήμερα παριστάνουν τους «καμαρώνουν» κι από πάνω!
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Για τις κολοσσιαίες ευθύνες όσων μας έφεραν ως εδώ δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε σήμερα. Οι υπεύθυνοι θα έλθει η ώρα να λογοδοτήσουν.
Θα περιμέναμε τουλάχιστον, να πουν σήμερα: εντάξει, κάναμε λάθος!
Το λένε, πράγματι, αρκετοί δικοί τους. Κι αυτό είναι έντιμο τουλάχιστον...
Αλλά υπάρχουν ακόμα πολλοί που καμαρώνουν για το «κατόρθωμά» τους.
Τους λείπει κάθε αίσθηση πραγματικότητας; Τους περισσεύει το θράσος;
Τι να πει κανείς. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια...
Για να ξαναγυρίσουμε στα σοβαρά, τώρα,
η σημερινή ψηφοφορία είναι από τις πιο κρίσιμες στην ιστορία αυτού του Κοινοβουλίου. Κι από τις πιο δύσκολες, συνειδησιακά και πολιτικά, για όλους μας.
Θα απαντήσω λοιπόν, σε μια σειρά ερωτήματα, που απασχολούν όλους, εντός κι εκτός αυτής της αίθουσας:
* Ρωτάνε κάποιοι: έχουμε αλλάξει εμείς στάση απέναντι στο Μνημόνιο;
-- Απαντώ απερίφραστα: Όχι! Και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε. Το Μνημόνιο αποδείχθηκε αυτό που λέγαμε πάντα: λάθος συνταγή! Τώρα το αποδέχονται οι πάντες εντός Ελλάδος. Και το ομολογούν όλο και περισσότεροι εκτός Ελλάδος.
Έπεσε έξω σε όλα, επιδείνωσε την ύφεση, εκτόξευσε το χρέος και δεν μείωσε παρά ελάχιστα το έλλειμμα του 2009. Που έτσι κι αλλιώς, μας παρουσιάστηκε ιδιαίτερα «φουσκωμένο» τότε…
* Ρωτάνε επίσης: Αν δεν έχουμε αλλάξει στάση για το Μνημόνιο, τότε γιατί σήμερα ψηφίζουμε τη νέα δανειακή συμφωνία, ενώ τότε καταψηφίζαμε το Μνημόνιο;
-- Απαντώ: Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Γιατί σήμερα έχουν αλλάξει τελείως τα δεδομένα.
Όχι η άποψή μας, όχι η θέση μας, αλλά τα δεδομένα.
-Τώρα η χώρα βρέθηκε δεμένη χειροπόδαρα.
Τότε ήταν στριμωγμένη, αλλά δεν ήταν δεμένη χειροπόδαρα.
-Τώρα το χρέος μας έγινε μη βιώσιμο.
Τότε ήταν μεγάλο, αλλά κανείς τότε δεν το χαρακτήριζε «μη βιώσιμο».
Κι ούτε κανείς προέβλεπε ότι θα καταλήξει μη βιώσιμο.
Μόνον εμείς τους προειδοποιούσαμε.
Αλλά όπως αγνόησαν τις προειδοποιήσεις μας σε όλα τα άλλα, τις αγνόησαν και σε αυτό. Κι όπως έπεσαν έξω σε όλα τα άλλα, έπεσαν έξω και σε αυτό.
-Τώρα αμφισβητείται ευθέως η παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Τότε δεν έμπαινε από κανένα τέτοιο θέμα.
-Τώρα μιλούν ευθέως για χρεοκοπία της χώρας.
Τότε δεν έθετε κανένας τέτοιο θέμα. Μόνον εμείς προειδοποιούσαμε ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στη χρεοκοπία, δεν την αποτρέπει. Αλλά ήμασταν μόνοι μας…
-Τώρα η κρίση χρέους έχει συμπαρασύρει κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και φοβούνται ότι θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επέκταση. Στην Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν…
-Τότε κανείς δεν ανησυχούσε ακόμα για κάτι τέτοιο. Οι ανησυχίες για «μετάδοση» της κρίσης άρχισαν πολύ αργότερα.
-Τότε το ελληνικό πρόβλημα αντιμετωπιζόταν ως «ελληνική ιδιομορφία» που αποτελούσε απλή «ενόχληση» για την Ευρώπη.
Σήμερα δεν φοβούνται μόνο την επέκταση της δημοσιονομικής κρίσης, φοβούνται και την επέκταση της κοινωνικής αναταραχής από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Δεν άλλαξαν οι θέσεις μας. Άλλαξαν οι συνθήκες. Άλλαξαν δραματικά! Και στην Ελλάδα και διεθνώς…
* Κι έρχεται λοιπόν το επόμενο ερώτημα: Τι ακριβώς άλλαξε τόσο δραματικά;
Απαντώ: Τον Οκτώβριο του 2009, λόγω της διεθνούς ύφεσης που είχε μεσολαβήσει, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος, κοινό για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Και το μετέτρεψαν σε κάτι πολύ πιο σοβαρό: σε κρίση δανεισμού που ήταν τότε μοναδική στην Ευρώπη.
Τώρα περάσαμε στην τρίτη φάση του δράματος: η κρίση δανεισμού της Ελλάδας, οδήγησε σε αντίστοιχα προβλήματα και σε άλλες χώρες. Τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν παντού ήδη οδηγούν σε ύφεση παντού.
Κι αυτό κινδυνεύει τώρα να μετατραπεί σε διαλυτική κρίση για την ίδια την Ευρώπη!
Το πρόβλημα ελλείμματος μιας μικρής χώρας, έγινε πρόβλημα δανεισμού της ίδιας χώρας, έγινε πρόβλημα ελλείμματος και δανεισμού άλλων χωρών, κυοφορεί κοινωνικές εκρήξεις παντού και απειλεί τη διάσπαση όλης της Ευρώπης!
Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά;
Δεν τα λέω εγώ, υπάρχουν πλέον σε όλο το σοβαρό διεθνή τύπο.
Σας φόβοι, σαν διάχυτη βαθιά ανησυχία...
Κι είναι πια εύλογοι οι φόβοι. Κι είναι δικαιολογημένη η ανησυχία...
* Ρωτάει λοιπόν, όλος ο κόσμος: Πώς έγιναν όλα τόσο περίπλοκα;
-- Απαντώ: Ακριβώς αυτό: Τα πράγματα έγιναν πολύ περίπλοκα πια. Γιατί ως πρόσφατα, είχαμε μια χώρα – την Ελλάδα - που είχε πρόβλημα και που της επέβαλαν λάθος πολιτική. Και η πολιτική αυτή οδήγησε σε διάχυση της κρίσης σε άλλες χώρες. Πολλαπλασιάστηκαν οι χώρες που έχουν πρόβλημα. Και άλλαξε η στάση των ισχυρών χωρών.
Και τώρα τα προβλήματα των ανίσχυρων, εντείνουν τους φόβους των ισχυρών, που έτσι πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα των αδύνατων, που με τη σειρά τους επιτείνουν ακόμα περισσότερο τους φόβους των ισχυρών...
Κι όλος αυτός ο φαύλος κύκλος έχει στο επίκεντρό του την Ελλάδα.
Πρέπει να βγούμε από το κάδρο της Ευρωπαϊκής κρίσης. Πρέπει να θωρακιστούμε πριν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αυτό είναι το απολύτως επείγον τώρα...
Δεν είναι μόνο οι δικές μας εξελίξεις που επηρεάζουν όλους τους άλλους. Είναι και οι δικές τους ανησυχίες, ο φόβος τους – και ο πανικός τους, ίσως – που μπορεί να επηρεάσει και μας. Ήδη επηρεάζει τις τύχες μας.
Πρέπει να βγούμε από το επίκεντρο της κρίσης, να θωρακιστούμε από τις επιπτώσεις της, να σπάσουμε αυτό το φαύλο κύκλο στον οποίο βυθιζόμαστε.
* Ρωτάνε πολλοί ακόμα: Τι ακριβώς ψηφίζουμε σήμερα;
Απαντώ: Δεν ψηφίζουμε μια πολιτική με την οποία ως χθες διαφωνούσαμε. Αυτό που ψηφίζουμε σήμερα, περιέχει ασφαλώς και τη λάθος συνταγή – αυτό απλώς προσπαθούμε για την ώρα να το μετριάσουμε – αλλά περιέχει και κάτι άλλο που δεν περιείχε το πρώτο Μνημόνιο: το κούρεμα του ελληνικού χρέους!
Πόσο «κούρεμα»; 100 δις είπε χθες ο Πρωθυπουργός. Κατά 85 δισεκατομμύρια τουλάχιστον!
Και τη μείωση των μελλοντικών ελλειμμάτων κατά 4-5 δισεκατομμύρια τουλάχιστον, κάθε χρόνο.
Και τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Όχι των «τραπεζιτών», όπως λέγεται από κάποιους. Αλλά των καταθέσεων και της ρευστότητας. Χωρίς τα οποία δεν υπάρχει ούτε οικονομία ούτε ευημερία, ούτε καμιά προοπτική για κανένα…
Πολλοί, που πριν λίγο καιρό έσπευδαν να φωτογραφηθούν με τους τραπεζίτες, παριστάνουν σήμερα τους... «Ροβεσπιέρους» κατά των Τραπεζιτών.
Δεν μπαίνω σε αυτή την ανόητη συζήτηση.
Δεν παρακολουθώ αυτόν τον λαϊκισμό της απελπισίας.
Εμένα με ενδιαφέρει να διασωθούν οι καταθέσεις του κόσμου και η ρευστότητα της πραγματικής οικονομίας.
Το Μάϊο του 2010 δεν διακυβεύονταν τίποτε απ’ αυτά. Και εν πάση περιπτώσει, τότε υπήρχαν άλλες επιλογές. Μη ξεχνάτε ότι η Ελλάδα έβγαινε στις αγορές και δανειζόταν άνετα ως τον Φεβρουάριο του 2010.
Μετά μας είπαν ότι θα βγούμε στις αγορές το 2011.
Τώρα ξέρουμε ότι δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτόμαστε πριν το 2020!
Έχουμε κλείσει δυόμιση χρόνια, όπου κάθε τρείς μήνες βγαίνουμε στη γύρα για να πάρουμε τη δόση μας.
Τότε άνοιξαν το τραγικό κεφάλαιο που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Τώρα το κλείνουμε το κεφάλαιο αυτό!
Τότε αποφάσισαν να μας «σώσουν» με το μαρτύριο της σταγόνας.
Τώρα θα πάρουμε το νέο δάνειο, για να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του χρέους μας και στο εξής εμείς θα πρέπει να βγούμε από την κρίση, κυρίως με τις δικές μας δυνάμεις.
Αυτό ακριβώς κάνουμε με την ψήφο μας σήμερα:
Προσπαθούμε να βγει η Ελλάδα από το κάδρο μιας κρίσης που έχει πάρει πλέον διεθνείς διαστάσεις.
--Να απαλλαγούμε σύντομα από το μαρτύριο της σταγόνας, να αποφύγουμε άμεσα την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να διεκδικήσουμε μετά, αυτό που έχουμε περισσότερη ανάγκη για να σταθούμε στα πόδια μας Να βάλουμε τέλος στην παραλυτική ύφεση, να αρχίσει η Ανάκαμψη!
--Να θωρακιστούμε άμεσα με τη μείωση και τους χρέους και με τη μείωση των επιτοκίων που πληρώνουμε στο υπόλοιπο χρέος.
--Να κερδίσουμε χρόνο, αφού η αποπληρωμή του νέου χρέους μετατίθεται για 20-30 χρόνια.
-- Να κερδίσουμε χρόνο για να διαπραγματευθούμε Ανάκαμψη και Ανάπτυξη. Αυτά θα μας βγάλουν από την κρίση. Και μόνον αυτά.
Σκεφτείτε κάτι ακόμα: όλοι δεν προβλέπουν ότι κάποια στιγμή η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να εκδώσει ευρωομόλογα; Από τα οποία μπορεί να σωθεί και η Ελλάδα, με την Ανάπτυξη που θα υποκινήσει; Θα είμαστε εμείς χρεοκοπημένοι και «στην απ’ έξω» όταν έρθει αυτή η ευκαιρία;
-- Και, τέλος, με την ψήφο μας σήμερα ανοίγουμε το δρόμο για άμεσες εκλογές! Που θα λειτουργήσουν λυτρωτικά για την κοινωνία και σταθεροποιητικά για τη δημοκρατία. Άμεσα εκλογές!
Γιατί η χώρα έτσι δεν μπορεί να κυβερνηθεί για πολύ, και αν δεν κάνουμε κάτι να κερδίσουμε χρόνο και να σταθεροποιήσουμε την κατάσταση, έστω και προσωρινά, δεν μπορούν να γίνουν εκλογές ομαλά.
Σήμερα, λοιπόν, αυτό κάνουμε: βγαίνουμε από το κάδρο της Ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώνεται, θωρακιζόμαστε άμεσα από τα χειρότερα, κερδίζουμε χρόνο για να διαπραγματευθούμε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και ανοίγουμε το δρόμο για άμεσες εκλογές, ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις και μέσα στη χώρα.
Ήδη ζήτησα να προσδιοριστεί η ημερομηνία διάλυσης της Βουλής από τώρα. Μετά το PSΙ, να διαλυθεί αμέσως η Βουλή. Και να προσδιοριστεί από τώρα η ημερομηνία εκλογών τρείς εβδομάδες αργότερα, στις αρχές Απριλίου.
Προειδοποιώ όσους κωλυσιεργούν να πάψουν να το κάνουν.
Δεν θέλουμε, τέτοιες ώρες, μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Ας μη πηγαίνει κανένας γυρεύοντας... Σήμερα υπάρχει δυσαρμονία Βουλής και λαού! Το ξέρουν και οι πέτρες!
Το ζητούμενο είναι να ξεμπλοκάρουν οι εξελίξεις το ταχύτερο και να ανοίξει ο δρόμος για τον ομαλότητα. Κι αυτό θα κάνουμε.
Να το πω κι αλλιώς, ακόμα πιο σταράτα:
Επί δυόμιση χρόνια προειδοποιώ ότι είναι λάθος η συνταγή. Κι ότι μας φέρνει στη χρεοκοπία, μας πάει στο γκρεμό.
Επί δυόμιση χρόνια η χώρα κατηφόρισε προς το γκρεμό.
Τώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.
Τι περιμένατε εγώ να πω; Εδώ που τα φέρατε, πέστε στο γκρεμό να τελειώνουμε;
Μα δεν θα πέσουν μόνο αυτοί που μας έφεραν ως εδώ...
Θα πέσει όλη η χώρα!
Άρα τι πρέπει να κάνω;
Να κρατήσω τη χώρα να μην πέσει!
Να κάνω λίγα βήματα μακριά από το άκρη του γκρεμού, να κερδίσω χρόνο, να αντιστρέψω την πορεία.
Με τη σημερινή μας απόφαση κάνουμε λίγα βήματα μακριά από την άκρη και κερδίζουμε χρόνο.
Μετά τις εκλογές όλοι μαζί, αφού έχουμε πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό – την αλήθεια, όχι «λεφτά υπάρχουν, πάρε κόσμε» - κι αφού ο λαός έχει αποφασίσει κι έχει δώσει ισχυρή εντολή, θα αλλάξουμε την πορεία.
Αν αποφύγουμε τώρα τα χειρότερα, η χώρα μπορεί.
Αν θωρακιστούμε απέναντι στις διεθνείς επιπτώσεις που έρχονται, θα τα καταφέρουμε.
Αν προλάβουμε να αξιοποιήσουμε το μεγάλο πλούτο του υπεδάφους μας και του υποθαλάσσιου χώρου μας, της ΑΟΖ, σίγουρα θα τα καταφέρουμε.
Σήμερα, με την απόφασή μας κερδίζουμε χρόνο και περιθώρια, για να αλλάξουμε την πορεία της χώρας.
Αλλά πρώτα πρέπει να αποφύγουμε το άλμα στο κενό, από το χείλος του γκρεμού που μας οδήγησαν. Τόσο απλά!
Και μια που σε λίγη ώρα ψηφίζουμε, μια ακόμα παρατήρηση προς τη δική μου πτέρυγα, προς τους βουλευτές μας.
Ο καθένας σας γνωρίζει την προσωπική εκτίμηση που του τρέφω. Εκτίμηση, αλλά και αγάπη!
Όμως η Ελλάδα έχει πάρει όλα τα λάθος μονοπάτια. Και τώρα είμαστε στο τελευταίο.
Δεν έβαλα χθες θέμα κομματικής πειθαρχίας για να χωρίσουν οι δρόμοι μας.
Δεν το θέλω!
Αλλά αυτό που λέω, για κάποιους που θα επιμείνουν, να ξέρετε, το εννοώ!
Θα χωρίσουν οι δρόμοι μας!
Γιατί η Ελλάδα, δεν θέλω να χάσει για πάντα το δικό της δρόμο.
Άλλωστε, από τον λαό εκλέχθηκα, αυτόν οφείλω να προστατέψω, πριν και πάνω απ’ όλα. Σε αυτόν δίνω λογαριασμό και αυτός αποτελεί το υπέρτατο, για μένα, κριτήριο…
Γνωρίζετε ότι δεν συνηθίζω να κινδυνολογώ και δεν θα το κάνω.
Αλλά ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει τι πάμε να αποτρέψουμε σήμερα.
Δεν θα μιλήσω για «σενάρια δραχμής». Δεν θα μιλήσω για την τεράστια φτώχεια που θα έλθει, αν κάνουμε το άλμα στο γκρεμό.
Ο Ελληνικός λαός ήδη ζει τη φτώχεια, ήδη δεν βλέπει μπροστά του προοπτικές, και βρίσκεται σε δικαιολογημένο σοκ.
Ο φόβος πολλές φορές οδηγεί σε απόγνωση.
Και η απόγνωση, δεν είναι καλός σύμβουλος.
Πρέπει να σας πω, όμως, ότι αν κάνουμε το άλμα στο κενό, τότε πάμε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία άμεσα.
Και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα οδηγήσει στη λεηλασία της χώρας – του λαού του τόπου.
Επιμένω στη λεηλασία. Γιατί όταν φτωχαίνεις απότομα, αλλά διατηρείς τον πλούτο σου, μπορείς σχετικά εύκολα να ανακάμψεις. Όταν χάνεις τον πλούτο σου, τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να ανακάμψεις.
Και «πλούτος» δεν είναι μόνο η περιουσία του καθενός.
Πλούτος είναι και οι νέοι άνθρωποι που ήδη φεύγουν και που αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα την εγκαταλείψουν μαζικά.
Πλούτος είναι και η δημοκρατία μας, που ήδη κλονίζεται κι αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα κινδυνεύσει πολύ σοβαρά.
Πλούτος είναι και η Ελευθερία μας και η Ανεξαρτησία μας που ήδη υπονομεύονται, αλλά αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα κινδυνεύσουν να καταλυθούν οριστικά.
Πλούτος είναι η ταυτότητα της κοινωνίας, αυτό που μας ορίζει ως έθνος, ως χώρα, ως λαό, που αν προκύψει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα κινδυνεύσουν θανάσιμα.
Αυτός ο πλούτος θα κινδυνεύσει άμεσα αν υπάρξει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Και ναι, σε μια τέτοια περίπτωση, θα ζήσουμε πράγματι σκηνές τρόμου, με άδεια ράφια, κλειδωμένα μαγαζιά, ελλείψεις σε στοιχειώδη – φάρμακα και καύσιμα – δελτίο στα τρόφιμα...
Γι’ αυτό θέλω να αποφύγουμε το άλμα στο γκρεμό, σήμερα.
Να κερδίσουμε χρόνο, να αποκαταστήσουμε την ομαλότητα και να πάμε σε εκλογές αύριο.
Γι’ αυτό σας καλώ να ψηφίσουμε σήμερα τη νέα δανειακή συμφωνία.
Για να έχουμε τη δυνατότητα αύριο να διαπραγματευθούμε και να αλλάξουμε την πολιτική που μας επιβάλλει.
Αλλά για να μπορέσουμε να την αλλάξουμε, πρέπει να υπάρχουμε, ως χώρα, ως κοινωνία, ως δημοκρατία.
Δεν σας ζητώ να υπερψηφίσετε τη «λάθος συνταγή».
Πρώτος εγώ την αποδοκίμασα κι επιμένω...
Σας ζητώ, όμως, να απομακρυνθούμε όλοι μαζί από το χείλος του γκρεμού!
Και να παλέψουμε μαζί, στη συνέχεια, για να απομακρυνθούμε τελείως από τον γκρεμό, και να βρούμε το δρόμο της ομαλότητας και της Ανάπτυξης.
Είμαι βέβαιος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι θα κάνετε το καθήκον σας!
